Transfiguratie nu! – online jaarprogramma – week 39
Drie hemelen, drie toestanden van overkoepeling
30 september 2023
WEEK 1 – WEEK 2 – WEEK 3 – WEEK 4 – WEEK 5 – WEEK 6 – WEEK 7 – WEEK 8 – WEEK 9 – WEEK 10 – WEEK 11 – WEEK 12 – WEEK 13 – WEEK 14 – WEEK 15 – WEEK 16 – WEEK 17 – WEEK 18 – WEEK 19 – WEEK 20 – WEEK 21 – WEEK 22 – WEEK 23 – WEEK 24 – WEEK 25 – WEEK 26 – WEEK 27 – WEEK 28 – WEEK 29 – WEEK 30 – WEEK 31 – WEEK 32 – WEEK 33 – WEEK 34 – WEEK 35 – WEEK 36 – WEEK 37 – WEEK 38 – WEEK 39 – WEEK 40 – WEEK 41 – WEEK 42 – WEEK 43 – WEEK 44 – WEEK 45 – WEEK 46 – WEEK 47 – WEEK 48 – WEEK 49 – WEEK 50 – WEEK 51 – WEEK 52
Iedere serieuze leerling die de Geestesschool binnenkomt is opgenomen in het Levende Lichaam van de School en komt direct het Eerste Mysterie binnen. Zo’n leerling wordt dan opgenomen of opgetrokken in de eerste der hemelen van het nieuwe levensveld. Dat wil zeggen dat hij vatbaar wordt voor een stralingsveld van gnostieke aard, dat zich geheel bij uw toestand-van-zijn aanpast.
Zo iemand wordt dan niet meer aangeraakt door een roepend gnostiek veld van algemene aard, dat erop gericht is zoekende mensen te treffen, maar hij wordt dan opgenomen in een stralingsveld waarin een duidelijk systeem zit, namelijk een systeem om hem te binden aan het nieuwe lichaam. De oude rozenkruisers noemden dit ‘door de geest Gods ontstoken worden’. Het is het wekken van de roos.
Uit: Het Gouden Rozenkruis, deel 4 van de Rozenserie
Hoofdstuk 9: Het overkoepelingsveld van de Nieuwe Aarde
De nieuwe hemel en de nieuwe aarde.
Kan het zo zijn, dat de hemel, waar wij naar toe gaan na het leven, niets anders is dan de weerspiegeling van je leven op aarde? Met dezelfde blije en trieste belevenissen in de hemel als hier op aarde? Als ik dit zo voor me zie, dan is mijn bestaan dus een oneindige cirkelgang. En ik zit daarin gevangen. Een perpetuum mobile. Doet me denken aan het boek van Ouspensky, over het wonderlijke leven van Osokin. Daarin leeft de figuur Osokin zijn leven steeds weer opnieuw, totdat…
Ja, op een keer krijg ik het door. Er is een uitweg. En die zit in mijzelf. Maar hoe kan ik dat pad vinden? Volgens mij is het beginpunt daar, waar niets er meer toe doet, dan alleen het verlangen om te zijn, puur en stil. Ik wens niets meer voor mezelf, dan slechts te beantwoorden aan het doel waartoe ik tot aanzijn werd gebracht.
Dit voelt als een oer-verlangen, dat klinkt als een bestaans-kreet. Een kreet die onmiddellijk wordt beantwoord. Vanuit een ander, vreemd levensveld lijkt het wel. Meteen staat mijn hele wereld op zijn kop. Een totaal nieuwe vibratie manifesteert zich. Een die niet past in alles wat ik al ken, en kende. Ik weet me dan ook niet echt raad met deze werkelijkheid. Is dit het begin is van een totaal nieuwe geboorte, een wedergeboorte? Een nieuw levensveld, op een nieuwe aarde, met een nieuwe hemel?
Stel je voor, ik heb steeds maar weer geleefd, gezocht, gestreefd. Om iets waardevols van dit leven te maken. En? Gelukt? Nou, het heeft wezenlijk tot niets anders geleid, dan tot ervaring. Levenservaring. Maar…waartoe?
Ik heb geleerd, hoe krachtig de magnetische werking is van de aarde en de spiegel, de hemel. Al vele levens lang heb ik kennelijk nodig gehad om de zuigkracht van de zwaarte te leren kennen. Maar nu is het moment om daar uit te breken. Omdat ik zie wat mij vasthoudt.
Nu ik dit begin te zien wil ik alleen maar ademen in dat nieuwe ademveld. Anders leren ademen; de adem van mijn ziel, die gericht is op het geestelijke. Ik leer onderscheiden wat van de aarde is, en dus van de bekende hemel, en wat vanuit het nieuwe levensveld, de nieuwe hemel, naar mij toestroomt.
Ik word gevoed vanuit dat nieuwe levensveld. Ik kan ademen in een andere ademsubstantie, sprankelend, helder. Nu begin ik pas in te zien wat waarachtig leven is. Ik moet dringend nieuwe woorden uitvinden om namen te geven aan wat mij nu overkomt. Een nieuw vuur begint in mijn bewustzijn te branden. Ik word als het ware opgetrokken in een ander zwaartekracht veld. Maar ik beleef het alsof ik nog een couveuse-kind ben.
Ik word nog gedragen, omdat mijn hele levenssysteem nog gewend is te ademen en te bewegen in de oude natuur, de oude hemel-aarde constitutie. Nu begint alles te veranderen in mij. Ik wil mij steeds meer afstemmen op deze nieuwe levenswerkelijkheid. Volledig, zonder reserves. Transfiguratie, maar nu echt.
Dit nieuwe streven zet zich door in mij. En ik ben bereid alle gevolgen te aanvaarden, die deze ‘ompoling’ kennelijk met zich meebrengt. De krachten die op mij inwerken beleef ik als een kruisgang. Vele kruisingen passeer ik op mijn weg. Zo hecht ik, al voortgaand, mijn roos aan mijn levens-kruis. Ik begrijp nu wat dat is, als de Jezus-mens in mij wordt geboren. Deze kracht neemt een omloop in mij. Wordt een wezenlijk deel van mij. Wordt mijn adem. Zodat ik, zonder aarzeling kan zeggen, Iesu mihi Omnia, Jezus is mij alles. Nu gaat mijn nieuw-geboren ziel daadwerkelijk ‘zien’. Mijn hele bewustzijn wordt opgetrokken en vervuld van vreugde.
En ik wandel op een nieuwe aarde, overkoepeld door een nieuwe hemel. Terwijl ik nog gewoon leef in mijn oude lichaam. Toch kan niets meer verloren gaan van dit nieuw geboren leven. Het gaat zich juist steeds verder ontvouwen langs de lijnen van het oorspronkelijke, eeuwige zelf.
Zie, ik begin weer een waardige tempel te worden die het goddelijke licht uit kan stralen in deze wereld.
