Zienderogen. Visioen van de nieuwe aarde is een bundel teksten waarin het onzegbare op elke pagina voelbaar wordt gemaakt. De lezer, die ontroering niet schuwt, voelt al gauw dat een zeer gevoelige snaar wordt geraakt. De beeldrijke teksten, die los van elkaar te lezen zijn, maar niettemin één krachtig visioen vormen, brengen dezelfde hoopvolle boodschap tot uitdrukking: wanneer de mens de weg vindt naar zijn eigen hart kan hij de verandering zijn die hij zoekt in de wereld, hij wordt de wegbereider van de nieuwe aarde. Hieronder volgt het begin van dit boek van Simon Slijkhuis, dat in 2022 verscheen bij uitgeverij Aspekt.
INTRO: ER IS IETS MAGISCH AAN DE HAND
Er is iets dat niet meer tegen is te houden. Er is iets dat door het donker als niets anders wordt gevreesd. Er is iets dat zich door niets en niemand de mond laat snoeren. Het vertoont zich als stilte , maar zonder tamheid. Het vertoont zich als liefde, maar zonder toegevendheid. Je kunt het bestrijden, maar dan zal je niets anders gebeten hebben dan je eigen staart.
Iets wil door jouw ogen kijken en de nieuwe wereld zien. Iets wil door jou nieuwe woorden spreken die als zonverlichte schepen naar de horizon gaan. Er is iets – je voelt het ergens in jou kriebelen – dat deze trein wil verlaten en op de dansende golven wil spelen met lachende dolfijnen. Het is leven in zijn puurste vorm. Het is jouw hart dat breekt en in twinkelende scherven mozaïeken vormt.
Er is een trilling die door alle takken beweegt, alle dieren in het bos ontwaken, alle naalden ontvangen sprankjes licht dat steeds moediger door wanden van donkere stammen breekt. Bomen als soldaten zien hoe de zachte stroompjes licht kleine watervallen vormen, hoe kuilen zich vullen en stoffige paden zich tot glinsterende kanalen transformeren. Er is iets magisch met dit woud.
Maar met jouw handen is óók iets magisch, ze reiken uit naar wie in schaduw zitten, ze schrijven magische woorden op deuren en muren en trekken prikkeldaad van paden, er is iets magisch aan de hand want ik zie mensen elkaars handen strelen, ik zie mensen elkaars woorden wegen als veel fruit op een schaal, ik zie een cirkel van licht in deinende golden zich rondom deze aarde vouwen.
En ik zie de nieuwe aarde, ze komt als een schip over de donkere golven, ik zie schuimkoppen, ik zie glimmende , lachende schuimkoppen en ik zie een boeg met bonte slingers met dieren uit het woud, ik zie een boeg waarop woorden gouden schrift geschreven staan en ik zie de gestalte van een vrouw met edelstenen in haar haar en met ogen waarin het maanlicht schittert.
Het ligt voor eeuwig te wachten in je eigen hart.
Je kunt ernaar zoeken, maar dan beweeg je er alleen van weg.
Het kan door geen duizend legers in bezit worden genomen
en door geen duizend professoren worden uitgelegd.
Het is rijker dan de schatkamers van de rijkste koningen.
Het is geduldiger dan engelenkoren.
Het wacht eenvoudig om door jou te worden ontdekt.
1 HET VISIOEN
‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Want de eerste hemel en de eerste aarde zijn voorbij’.
(Openbaring van Johannes 21:1)
Wie naar buiten kijkt, droomt.
Wie naar binnen kijkt, wordt zich bewust en ontwaakt.
(Carl Jung)
De geboorte van een droom
Laten we diep in ons hart kijken en getuige zijn van de geboorte van een droom. Er is een droom in ons diepste binnenste. Ze wil zich uitdrukken in jouw beelden. Het is de droom van een nieuwe aarde. Laten we voelen hoe ons bewustzijn een en al scheppingskracht is, laten we voelen hoe we magie kunnen bedrijven met iedere gedachte. Nú is de tijd om de nieuwe aarde te manifesteren.
Vergeet de samenleving die je niet wilt, waarvan je asgrauwe contouren achter je raam ziet verschijnen, doop je kwasten in geheel andere verf, en begin te schilderen. Als er een regenwolk voor je raam komt hangen, koop dan geen regenjas, maar schilder een zon en plaats die met een stralende lach aan de hemel. Als er een hond tegen je voordeur plast, jaag hem niet weg, maar presenteer hem het mooiste bot van zijn leven.
Voel dat je aarde bent. Je bent zachte, vruchtbare aarde waaruit alles groeit wat je besluit te zaaien. Met welke zaden begin je? Wat wil je zien ontstaan, wat wil je dat er onder jouw handen tot bloei komt. De wereld is een tuin en hoe goed wij ons bewustzijn gebruiken bepaalt de kwaliteit van het hovenierswerk. Maar voordat je aan de slag gaat, wacht een ogenblik. In wat voor staat verkeert deze tuin? In wat voor staat verkeren wij?
Er is dat schokkende ogenblik dat we zien, dat deze wereld, met al zijn onkruid, met al zijn wildgroei – het werk van onze handen is. Nee, de brandnetels zijn niet alleen van de buurman, ook aan onze kant schieten ze hoog op, ook wij brachten doornen en distels voort. Wie niet bewust zaait, zaait onbewust, al zullen we dat graag ontkennen dat wij het waren! Al zullen we dan graag verklaren dat wij het rozenperkje beheren en de rododendrons!
Vergeet de dorre takken, ze worden vannacht meegenomen door de stormwind. Vergeet de bloemen die te dicht op het muurtje staan. Hun levensduur is beperkt. Plaats eerst maar eens je voeten in het groene grasveld. Nee, je schoenen heb je al uitgedaan, want deze tuin moet je kunnen voelen. Voel je het kriebelen tussen je tenen? Mooi! Het is dit kriebelen waarin de geboorte van de nieuwe aarde zich aankondigt. De tijd is nú.
De taal van het visioen
Wanneer heb je voor het laatst gezien? Nee zomaar gekeken, maar gezien met innerlijke ogen? Wanneer heb je voor het laatst geweten dat je de waarheid aanstootte? Als we dromen van de nieuwe aarde, dan zullen we haar tevoorschijn moeten kijken. We zullen het visioen dat ons binnenste bewoont, naar buiten moeten leiden, zoals beekjes van hoge bergtoppen dalen, in frisse buitelende stromen.
De wereld is vergeten wat visioenen zijn. We zijn verslaafd aan beelden, maar de beelden die in ons binnenste wonen liggen als zoekgeraakte kleren op de vloer van ons huis. De aarde, die onze voorouderlijke woning is, hebben we alas overbodige jas over de bank gegooid, en we staren naar beelden die ons doen vergeten wie wij werkelijk zijn. In ons wacht het visioen als een opgedroogde bergbeek.
Zoek naar waar het water opwelt in je binnenste. De bedding is drooggevallen, maar diep in je oren ruist een smalle stroom. Ga voort waar groene mossen aan takken kleven, waar dieren zich verscholen houden in holen. Weet: hier is leven. Ga voort, volg de groene Ariadnedraad naar het vruchtbare dal. Daar, in het zachte murmelen van het water tussen de bloembedden, klinken de kosmische klanken van het visioen.
Blijf daar staan. Blijf staan tussen de bloembedden. Blijf staan met je uitgestrekte handen. Breng water van de stroom naar je lippen. Vouw je handen tot een kom en drink. Laat het klankwater klotsend langs je kiezen stromen, laat je lichaam ontwaken uit je mentale droom, waarin het te lang gevangen heeft gezeten. Laat projecties los en dromen die anderen in je hart gesponnen hebben. Laat je dorst de vrije loop.
Treed nu naar buiten en klim op elke graspol. Spreek in de taal van het visioen. Spreek in de taal van de nieuwe aarde. De aarde die klopt in ons bloed, de aarde die ademt in onze longen, de aarde die met veldvruchten ons voedt. We moeten weer dronken van de aarde worden, we moeten ons lichaam weer teruggeven aan de natuur. Volg de weg naar de bron. Ga staan in de waterval. Ga staan tussen de bloemen.
INHOUDSOPGAVE
Intro: Er is iets magisch aan de hand
- Het visioen
- Overgave
- Het wonder
- De liefde
- Vrijheid
- Ontwaken
- Kinderen en zotten
- Het licht
- Het Ene
- De wegbereiders
- Het nieuwe zijn
Dankwoord