Rozenkruis nu! – online jaarprogramma 2024 – week 1
Er zweeft een roep de wereld door (Hymne 29)
6 januari 2024
WEEK 1 – WEEK 2 – WEEK 3 – WEEK 4 – WEEK 5
Heel hartelijk welkom bij het nieuwe online programma van Pentagram boekwinkel Rozenkruis Nu! Dit is het vervolg op de veel beluisterde en gelezen online jaarprogramma’s van 2022 en 2023 met citaten uit de boeken van Jan van Rijckenborgh en Catharose de Petri, gevolgd door hedendaagse beschouwingen.
In 2024 zullen we putten uit alle uitgaven van uitgeverij Rozenkruis pers. Het betreft ruim 250 titels. Maar liefst 52 leden van het Rozenkruis schrijven bij een gekozen citaat vanuit hun hedendaagse visie een beschouwing. Iedere maand staat een tempellied centraal. En aan het begin van iedere week in die maand hoor je de klanken van het lied. Er werken dit jaar dus ook diverse musici mee aan het programma. We sluiten elke maand af met een gesprek met een auteur van Rozenkruis pers. Het wordt een kleurrijk jaar!
We wensen je veel lees- en luisterplezier.
‘Daarom maakt de wijze zijn zaak van het niet-doen.
Hij begaat de leer zonder woorden.
Als het werk is volbracht, hecht hij er niet aan.
En juist omdat hij zich er niet aan hecht,
gaat het niet van hem weg.’
Het niet-doen van Lao Tse betekent dat u de waarden, de krachten, het wezenlijke van het Onbeweeglijk Koninkrijk, niet vastgrijpt met uw ik. ‘Niet doen’ wordt er tegen u gezegd. Kom dáár niet aan! Als u de dingen van het Onbeweeglijk Koninkrijk met uw handen aanpakt, als u met uw ik er bovenop springt, dan wordt u eraf geslingerd.
De methode van het niet-doen is een stille, rustige blijdschap, en in die stille rustige blijdschap voortgaan, in totale zelfovergave aan het Koninkrijk-binnen-in u, het oeratoom. Dát nu is ‘zijn zaak maken van het niet-doen’. Dát is de leer ondergaan zonder woorden. ‘Niet ik, maar Hij, de Andere, die meer is dan ik, moet wassen. En ik moet ondergaan; ik moet verzinken in die Andere, in dat andere Wezen, dat besloten ligt in het oeratoom.
Uit: De Chinese Gnosis
Hoofdstuk 2: Woe wei
Er zweeft een roep de wereld door
Weet jij al, wat je worden wilt?
Ja, die vraag kreeg ik als jong mens regelmatig voor me geplaatst.
Een vraag, die zo gemakkelijk gesteld wordt.
Had jij er een antwoord op? Wist jij het?
Als iemand met hart en ziel aan het werk is, dan zeg je wel, dat zo iemand zijn roeping heeft gevonden.
Ik stel me daarbij voor dat je, je werk dan niet meer zozeer ervaart als werk, maar het past dan zo goed bij je, dat het je vervulling brengt. Je kunt er helemaal in opgaan en het geeft zin en vreugde aan je leven.
“Je moet je roeping volgen”, zeggen we tegen mensen die zoekend in het leven staan.
“Volg je hart”, zeggen ze dan tegen je, met een warme blik van vriendschappelijke vertrouwelijkheid.
‘Volg je hart’. Ja, ik begrijp wel zo’n beetje wat ze daarmee bedoelen…
Of ja, wéét ik dat eigenlijk wel echt? Hoe versta ik dat?
Gaat dat over ‘doen wat ikzelf wil?’, ‘doen, waar mijn hart naar uitgaat?’
Waarnaar gaat mijn hart eigenlijk uit?
O ja, ik heb een sterke wil. Ik wíl best van alles. Ik vind nou eenmaal veel dingen leuk en aantrekkelijk en interessant ook.
Met kleine stemmetjes trekken al die verlangens mijn aandacht.
Dat gaat gewoon de hele dag door. Dat is geen roeping.
Misschien leiden die wensen mijn aandacht zelfs af van mijn roeping.
Er moet dus iets wezenlijkers zijn, dat past bij ‘het volgen van je hart’, of ‘je roeping vinden’.
Met de bezem in de hand kijk ik naar mijn hart. Ik moet aan de slag.
Al die dwingende wilswerkingen met hun schetterende stemmen veeg ik eruit. Weg ermee.
In mijn hart zoek ik naar ruimte, en licht en wacht eens….
Wat hoor ik?
Nog meer stemmen. Nu meer subtiel en innemend, sommige prikkelend en andere smekend. Ik vind in de diepten van mijn hart nog talloze lagen met gevoelens en meningen. Met geslepenheid en oordeel.
Met chirurgische precisie snij ik die taaie en plakkerige zaken los en voer het af.
Wat hoor ik?
Stilte.
Ja, of nee …
Of ja toch. Een lied een klank?
Nee niet echt, maar ik ervaar iets, waar gewoon geen woorden voor zijn.
Nee nee, geen leegte, eerder voelt het vol.
Vol van licht, vol van kracht, vol liefde, vol klank ook.
Maar niet vol ‘ik’.
Ik bén wel. Ik ben, maar niet alleen.
Ik ben twee.
Tijdelijk én altijd durend.
In de tijd en van de eeuwigheid,
En dan is het moment voorbij.
Het leven vraagt weer mijn aandacht. Ik ben hier en nu.
Maar er is iets wezenlijks veranderd.
Ik weet dat ik geroepen wordt.
Ja, nooit zal ik dat meer kunnen vergeten.
Hoewel mijn werk niet veranderd is, volg ik mijn hart en leef ik met hart en ziel. Ik heb de roep die van mijn hart uitgaat gehoord. Het altijd durende in mijn hart wil ik volgen en door het leven, de eeuwigheid met de tijd verbinden. Hier en nu.
TEMPELLIED 29
Er zweeft een roep de wereld door,
bestemd voor ieder mens.
Zijn klank bereikt het luist’rend oor,
zijn draagkracht kent geen grens.
En zij die deze roep verstaan,
ontvangen nieuwe kracht bij ’t gaan.
Op ’t Pad van duisternis tot Licht
is deze Godenstem een gift.
Met vaste hand
naar ’t wenkend Vaderland.
Na schemering en duisternis
treedt ’t Licht ons tegemoet.
De Bron die in ’t verborgen is,
stroomt dan in overvloed.
Het Vuur des Geestes is ontbrand,
het straalt en glanst naar alle kant.
Geroepen door het wereldhart,
rijst boven vijandschap en smart,
de Daad als kracht,
tot heerlijkheid en macht.
