Hij, die zijn mannelijke kracht kent, en toch vrouwelijke zachtheid behoudt,
is de vallei van het rijk.

Als hij de vallei is van het rijk,
zal de altijddurende deugd hem niet verlaten,
en hij zal terugkeren tot Lees verder →

Hij, die goed (in Tao) gaat, laat geen sporen achter.
Hij, die goed spreekt, geeft geen reden tot blaam.
Hij, die goed telt, gebruikt geen bamboe-tabletjes.
Hij, die goed sluit, gebruikt geen houten bouten, en toch kan men niet openen (wat hij sluit).
Hij, die goed bindt, gebruikt geen koorden, en toch Lees verder →

Het zware is de wortel van het lichte; de rust is Overheerser van de beweging.
Daarom laat de Wijze nooit af van Lees verder →

Vóór Hemel en Aarde bestonden,  was er een vaag Wezen.
Hoe rustig-kalm! Hoe onstoffelijk!
Het staat alleen, op zichzelf, en Lees verder →

Wie op zijn tenen gaat staan kan niet rechtop blijven;
wie de benen ver uitstrekt kan niet lopen.
Wie zelf licht wenst te schijnen Lees verder →

Wie weinig spreekt is vanzelf natuurlijk (Tsz’ Jan).
Wat is het, dat maakt dat een strenge wind geen gehele morgen duurt,
en een hevige regen geen gehele dag? Lees verder →

Het onvolmaakte zal volmaakt worden.
Het gebogene zal recht worden.
Het holle zal vol worden.
Het versletene zal nieuw worden.
Met weinig wordt Het verkregen, met véél dwaalt men er van af.

Daarom: de Wijze omvat het Ene (Tao) en maakt zich (zo) het voorbeeld van de wereld.
Hij wenst zichzelf niet Lees verder →

De (zichtbare) manifestaties van de grote Teh zijn ene emanatie van Tao.
Ziehier de natuur van Tao.
Tao is vaag en verward.
Hoe verward!… Hoe vaag!

En (toch) bevat het Lees verder →