Een labyrint is per definitie een gecompliceerd netwerk van doorgangen die met elkaar verbonden zijn, waarin het moeilijk is om de weg te vinden. In de oudheid werd het woord labyrint gebruikt  voor wat we in onze moderne tijd van vandaag een doolhof noemen. Een doolhof is niet hetzelfde als een labyrint. Een doolhof kan frustrerend, angstaanjagend en uitdagend zijn omdat er doelbewust veel verwarrende en doodlopende paden zijn gemaakt verhinderen dat de weg naar de uitgang wordt gevonden.

Velen hebben het idee dat het leven is als een doolhof, waar we fouten maken en die corrigeren, waar we onderweg verkeerde keuzes maken, waar we volkomen kunnen verdwalen. We leven allemaal in het doolhof dat we ‘leven’ noemen.

Een labyrint heeft, in tegenstelling tot een doolhof, geen doodlopende paden. Er is slechts één pad en hoewel er ombuigingen en omkeringen zijn, kunnen we er niet in verdwalen. Essentieel is dat er één pad is dat naar het midden leidt, terwijl er geen andere weg is om te gaan. Misschien zoek jij ook naar dat ene pad, een pad dat je bestaan leidt tot zijn ultieme, ware doel.

In de doolhof van het leven zijn veel mensen aangekomen op een doodlopend pad ten aanzien van alles wat het materiële leven te bieden heeft. En velen zoeken nu naar iets wat totaal anders is en leidt tot bevrijding. Labyrinten symboliseren de reis door het leven van de geboorte naar het spirituele ontwaken.

Lao Zi sprak over Tao. Boeddha sprak over het achtvoudige pad. De Bijbel spreekt over het smalle pad. En Jezus zei tot zijn discipelen: jullie kennen de weg. De sleutel tot het gnostieke pad is vertrouwen in de werkelijke eenheid van het geestvonkatoom in onze harten en het goddelijke licht. Wanneer deze poort geopend is en een nieuwe kracht ons systeem binnenkomt, zijn we gereed voor het pad van vernieuwing.

We hebben geen andere mogelijkheid dan dit pad te benaderen met onze gewone intelligentie. Maar door het pad van transfiguratie in zelfovergave te volgen, wordt die kennis overbodig. We worden er ons van bewust dat ons verstandelijke denken niet altijd onze bondgenoot is, en dat het mogelijk is een nieuwe cognitief vermogen te ontwikkelen: wijsheid.

In de Griekse mythologie was het labyrint of de doolhof een verwarrende structuur die door Daidalos was ontwikkeld om de Minotaurus, half mens en half monster, te verstoppen en zo te voorkomen dat hij zijn weg daaruit ooit zou kunnen vinden. Monsters worden vaak voorgesteld als bewakers van de schat. Zij moeten worden verslagen om te ontsnappen of worden vernietigd om de schat naar buiten te brengen.

In onde eigen individuele labyrinten is het verstandelijke denken de doder van het werkelijke, zoals dat geschreven staat in het boekje De stem van de stilte van Helena Blavatsky. Uiteraard wordt het verstand niet letterlijk verslagen. Er wordt bedoeld dat het verstand vaak een barriere vormt voor diepere percepties van het leven. Het ‘werkelijke’ verwijst naar het ware leven, naar de spirituele realiteit.