BESTEL PLAATSEN WAAR DE GEEST WAAIT
Hieronder volgt de integrale tekst van het dankwoord in het boek Plaatsen waar de geest waait – De Sabarthez als spiegel van de mensheid dat recent is gepubliceerd.
Er is nog nooit zoveel over ‘Gnosis’ geschreven als in de laatste decennia, wat wel laat zien dat de essentie ervan zich niet zomaar prijsgeeft. Het blijkt niet in woorden uit te drukken, omdat gnosis een onmiddellijke ervaring is. Wat verbaal kan worden uitgedrukt, of in schrift vastgelegd, is uiterlijk. Gnosis is dat niet. Reden waarom men van ‘mysteries’ spreekt, of van ‘de Mysteriën’. Gnosis, zo lezen we, is ‘levend weten. ‘De kennis van de Vader die zij beschouwen als het morgenlicht’, betuigt Valentinus in het Evangelie van de Waarheid – maar hoe abstract is dat?
Er zijn weinigen die ‘levend weten’. Hoe breng je dat binnen, in de samenleving waarvan je deel uitmaakt? De meesten van hen blijven onbekend; het is om hen heen, zij doen goed en verdwijnen weer. Wat het is, is ongrijpbaar, zij bezitten het niet en staan er niettemin middenin. Om hen heen is een stille aura van autoriteit en moreel gezag, sereniteit zelfs. Zij die hen gekend hebben, worden opgetild, vermoeden een waarheid van onzegbare schoonheid en helderheid, en hun harten worden bewogen. Anderen verontrust het, nog anderen brengt het tot wrevel en ergernis.
Zie dit boek als een getuigenis, dat in de twintigste eeuw iets van dat onkenbare, maar levende weten onder ons was. Het werkte in de omgeving, het vond een mens, daar in de Sabarthez, het deed zijn werk – dat eeuwig hetzelfde is. Antoine Jules Gadal was bescheiden, zeer geleerd, liefdevol. Hij stichtte geen beweging, hij bewoog velen. En nog verrijkt hij ons, die decennia later dezelfde geest van levend weten zoeken.
Daarom moet onze dank in de eerste plaats uitgaan naar de levende geest zelf, die mensen als Gadal met zijn Gnosis omhult. En naar degenen die er alles aan deden om de wijze waarop hij die geest wist uit te drukken, niet verloren te latren gaan. Naar de Rozenhof, die zijn denken heeft verder gedragen en al zijn correspondentie bewaarde. Naar Joost Ruben Ritman, die elke snipper van het fragiele papier waarop Gadal werkte heeft samengebracht, bewaard en beschermd – autografen, brieven, studies, kopieën en alle losse velletjes met aantekeningen waaruit Gadals oeuvre bestaat. Ritman is een van die mensen die door de ontmoeting met Gadal het werken van de geest ondergingen en er in hun leven uitdrukking aan gaven. Hij is het ook die de aanzet tot dit boek heeft gegeven, die het mogelijk maakte en op sleutelmomenten met waardevolle inzichten kwam, waardoor de schrijvers verder konden.
Dank is ook verschuldigd aan Christian Koenig, die in Ussat het ‘huis met de blauwe luiken’ door de jaren heen heeft beheerd, en veel belangrijk materiaal terugvond. Die de woning nu tot een ontmoetingsplaats heeft gemaakt. Sylvain Imbs en Hugues Coutin stelden hun ons hun initiële studies ter beschikking, die onmisbaar bleken. De vertalers van dit boek in het Frans, Duits en Spaans, Petra en Yves Augrandjean samen met Alice en Pierre Gohar, Helga en Winfried Steffan en Eduard Berga. Zij trokken gelijktijdig met het schrijven ervan op. Elke onlogische gedachte brachten zij aan het licht en zij wisten de nodige verbeteringen aan te brengen. Wij spreken onze erkentelijkheid uit naar Joan Llorente Noguerol voor de prachtige foto’s van de Sabarthez bij de deeltitels. Eveneens naar Les Achchive departementales de l’Ariege in Foix, die de geschriften en publicaties van Adolphe Garrigou beheren.
Bijzondere dank ten slotte aan monsieur Alain Sutra, burgemeester van Tarascon-sur-Ariège, thuisplaats van het museum Salle Gadal, die ons onderzoek altijd terzijde stond en welwillend heeft bevorderd.
Het klinkt wat onwerkelijk, maar wij ervaren ook grote dankbaarheid voor de Sabarthez als een van die plaatsen op aarde ‘waar de Geest waait’. Die unieke vallei, waar we ons inderdaad ‘een wieg van de mensheid’ kunnen voorstellen. Wij hopen dat we met dit boek een van Sabarthez’ grote zonen een waardige plaats konden bereiden.
20 januari 2021
Mirjam Duivenvoorden
Peter Huijs
INHOUDSOPGAVE
INHOUDSOPGAVE
Woord vooraf
Genesis
Sabarthez – het Ariègedal als kosmische vaas
De stem van de bergen
Aarde
Ussat-les-Bains!
Tarascon, 1890
Adolphe Garrigou
Napoléon Peyrat
Terug naar de bron.De Félibrige rouge
De Carbonari
Op de wegen van de Sabarthez
De weg van de katharen
Op weg naar inzicht
De zwarte huzaren
Guyot de Provins
Mont-Aimé
Simone, baronesse Coincy-Saint Palais
Het vrouwelijke priesterschap
‘Joana’ of de weerklank van de dertiende eeuw
Christus als omslagpunt in het bewustzijn
Grootser, dieper, heiliger
Niet zonder ons
Turbulente jaren. Provins en Parijs
1910-1914
Eerste kennismaking met de hermetische gnosis
Hel
La grande guerre
Pax Profundum…! Diepe vrede…!
Mens
Terug in de Sabarthez
Speleologische onderzoekingen
Otto Rahn en zijn zoektocht naar de Graal
Walter Birks
Les Polaires
Les Amis de Montségur
Birks vindt zijn schat
De Graal in de Pyreneeën
Op de weg van de heilige Graal
Op zoek naar de mensen van de prehistorie
André Glory
Het Congrès d’Études Cathares in 1948 en 1949
De Kelt uit Ussat
De apostolische keten
De ontmoeting met de jonge broederschap
Wereld
Gadal – ‘Galaad’
Reis naar Nederland
De Orde van de Tempel – de Tempel van de Geest
De lijn van overdracht
God is liefde!
Het monument ‘Galaad’, een zichtbaar teken in de tijd
Het Musée Gadal
Op reis in Europa
Meesterwerk
Hemel
De weg der sterren
Bewaarder van het allerhoogste
Epiloog
Montsalvatge
Dankwoord
Register
Bron: ‘Plaatsen waar de geest waait – de Sabarthez als spiegel van de mensheid’ door Peter Huijs en Mirjam Duivenvoorden