BESTEL ER IS GEEN LEDIGE RUIMTE

BESTEL DE ENGEL VAN HET WESTELIJK VENSTER

Om het pad van bevrijding te kunnen gaan, dienen wij slechts alle begoochelingen te doorbreken, die annex zijn met het tijdruimtelijke. Op het punt van scheiden aan de grenzen van de tijds, dienen wij afscheid te nemen van de krachten van het tijdruimtelijke. Deze tijdruimtelijke krachten trachten ons, door hun natuur gedrongen, te handhaven in de natuur van hun aarde.

Dit alles ligt nu ten grondslag aan de wonderschone legende van Hoël Dhat, de legende waarop Gustav Meyrink zijn fantastische roman De Engel van het Westelijke Venster baseerde. Het is een verhaal waarin geen enkel aspect van de weg, die wij allen moeten gaan, vergeten is. Als wij de legende van Hoël Dhat analyseren, verkrijgen wij het volgende resultaat:

In het verhaal gaat het om een zwaard. Het zwaard, het kruis, is het symbool van de mens. Er is in de oude mysteriën sprake van een onoverwinnelijk zwaard, schitterend gesmeed, bezet met prachtige edelstenen. Het is de eeuwigheidsmens, levend in niet-dialectische ruimten van het al. Deze mens wordt Hoël Dhat genoemd. “Dhat”, in later eeuwen aangeduid als “Dee”, wil zoveel zeggen als “de goede”. “Hoël” duidt op het oorspronkelijke zijn in de eeuwigheidsstaat van God. De mens van deze staat, het zwaard bezet met edelgesteenten, leeft in een paradijs, in een hof, te midden van een broederschap waarvan de leden “de hoveniers” worden genoemd.

Een van deze koninklijke wezens vergaat in de ruimte van de tijds. Zo verliest een van de nakomelingen van Hoël Dhat zijn koninklijk zwaard, zijn koninklijke aard. Hij komt in gevangenschap van Iwan de Verschrikkelijke. Er is geen hoop meer voor hem. Hij komt ook in het bezit van koningin Elizabeth van Engeland. Er sprankelt weer enige hoop voor hem. Men verliest totaal de herinnering aan het zwaard. Velen zien het als een dolkmes, als een pennemes, als een briefopener, als nuttig voor de dialectische natuur. Er wordt geknoeid aan zijn edele vorm.

Totdat tenslotte een der nakomelingen van de heilsopenbaring het pad van het heil gaat, het zwaard reinigt van zijn vloek en van het bloed der lagere natuur en het terugbrengt tot zijn voorvaderen, tot de hof der hoveniers.

De held die dit onderneemt is John Dee (fakkeldrager van het Rozenkruis 2) “Johannes de Goede“, de voorloper van Jezus, de broeder die de graftempel binnenbreekt om “de Andere” te verlossen. Hij is de geroepen goede dienstknecht, die zich wijdt aan de bloedgouden roos.

Gustav Meyrink is erin geslaagd op sublieme wijze de ups en downs van het pad der bevrijding te vertolken. Moge zijn boek daarom voor u een krachtige hulp zijn bij uw gang op dit pad. Moge het uw inzicht verdiepen bij uw tocht naar de hof der hoven, de hof der hoveniers.

Bron: Er is geen ledige ruimte door J. van Rijckenborgh

BESTEL DE ENGEL VAN HET WESTELIJK VENSTER

DE LEGENDE VAN HOËL DHAT VOLGENS ‘DE ENGEL VAN HET WESTELIJK VENSTER’ 

Speerpunt uit niet met zekerheid vast te stellen metaallegering. (mangaanerts met meteoorijzer en goudbijmenging?) In latere tijd omgewerkt tot kling van een dolk op niet geheel doelmatige wijze. Heft van de dolk: laat-Karolingisch, vermoedelijk echter Spaans-Moors werk, niet later dan het midden van de 10de eeuw. Rijk ingelegd met Oosterse alexandrieten, kalaïten, beril en drie Perzische saffieren. Verkregen door Piotr Chotokalungin – dat is mijn grootvader namelijk – als geschenk van keizerin Katharina. Afkomstig uit een verzameling van West-Europese zeldzaamheden, die naar het heet Z.M. Czaar Iwan de Verschrikkelijke uit het rariteitenkabinet van de toenmalige koning van Engeland gekregen had. De dolk bevond zich daarin, naar men zegt, reeds ten tijde van de grote Elizabeth, koningin van Engeland. Het volgende is daarvan overgeleverd:

De kostelijke erts sierde vóór mensenheugenis de onoverwinnelijke speer van de oude held en vorst van Wales: Hoël, bijgenaamd ‘Dhat’, wat zoveel zeggen wil als: ‘de goede’. Genoemde Hoël Dhat moet echter dit wapen op een zeer bijzondere wijze verkregen hebben, namelijk met de hulp en de toverkracht van de ‘Witte Alben’, die dienaren zijn van een onzichtbare broederschap, die het lot van de mensheid leidt en de ‘hoveniers’ worden genoemd’. Vorst Hoël Dhat moet eens aan deze ‘Witte Alben’, die in Wales als een machtige, geestelijke stam gelden, een dienst bewezen hebben. Daarom leerde de koning van de ‘Witte Alben’ hem uit een zeer bijzondere steen een lans te boetseren. Die steen werd speciaal voor dit doel gezocht en eerst tot meel vermalen, onder bijvoeging van eigen bloed, onder het uitspreken van geheime zegenwoorden en wijdingen, waarop het nieuwe wapen op hetzelfde moment hard werd en de kleur van bloedsteen aannam, en nu harder dan welk erts ook, ja zelfs harder dan de hardste diamant, te allen tijde zijn bezitter onoverwinnelijk, door toverkracht beschermd en het hoogste koningschap waardig maakte. En dat niet alleen, doch ook onoverwinnelijk voor de zuigende dood die van de vrouw komt. De kennis daarvan is in de familie van de Hoël Dhats door vele eeuwen heen bewaard gebleven, de speer zorgvuldig bewaard, de hoop gevoed en de trotse opgang van de nakomelingen van Roderick steeds opnieuw bevestigd geworden. 

Eén van de Dhats – of Dee’s zoals zij later genoemd werden – heeft echter op smadelijke wijze de kostelijke dolk verloren, niet indachtig aan de zegen van de ‘Witte Alben’ en op een verkeerde weg zijnde, poogde hij om via het duivelse minnaarsbed de kroon van het aardse Engeland door list te verkrijgen; en met de dolk heeft hij tevens de kracht en de erfenis en de zegen van het bloed verspeeld en een vloek is op de speer gevallen, waarvan wellicht de laatste uit het verloren geslacht van de Hoël Dhats haar zal kunnen verlossen en de dolk weer zal brengen in de macht van de oude verwachting. Want zolang Hoël Dhats speer niet schoongewassen is van het bloed dat deze eens bevlekte, is er geen hoop op verlossing van Hoël Dhat uit de keten die in de zwarte ondergang eindigt’. 

Bron: De Engel van het westelijk venster van Gustav Meyrink     

BESTEL DE ENGEL VAN HET WESTELIJK VENSTER