Uit de cirkel van Circe

De vraag blijft of dit geluk al tijdens het leven bereikbaar is. Of dat het iemand door lotsbestemming reeds in dit leven ten deel kan vallen. In de oudheid werd ‘vrouwe Fortuna’ veelal voorgesteld met een blinddoek en beschouwde men de kans om door het lot ‘gefortuneerd’ worden als erg klein.

Een schilderij uit het einde van de negentiende eeuw, mogelijk van Edward Burne Jones, toont Circe , de Griekse afgezant van de goden die woonde op een eiland aan gene zijde van oost en west, daar waar de dageraad verscheen. Circe verwijst naar de cirkel, een oneindige kringloop, waarbinnen het lot wordt geweven en wij als gevan- gen zijn. Betekent dit dat geluk alleen in vrijheid kan worden ervaren en niet in ge- vangenschap door het lot? Want in de spiegeling van dat weefsel zien we rechtsboven tevens de verlichte mens, die een vrucht van een boom in de rechterhand houdt. Het zijn zij die zich hebben weten te ontrukken aan de magie van Circe, de kringloop van het lot dat Circe door haar hekserij heeft geweven. Zijn wij echter wel zelf in staat ons eigen geluk te ‘weven’?

Altijd tijdloos?

Een dergelijk geluk houdt zoals reeds gesteld nauw verband met de rechtstreekse beleving van tijdloosheid. We willen gelukkig zijn en blijven, dat is ons diepste verlangen. Werd die gelukzaligheid eertijds pas in het vooruitzicht gesteld na de stoffelijke dood, nu nemen we daar geen genoegen meer mee, en zeer terecht. Wij leven in het spanningsveld tussen ‘Zijn en Tijd’ zoals de twintigste-eeuwse filosoof Heidegger dat benoemde. Of zoals Shakespeare het al veel eerder stelde: het gaat om ‘to be or not to be’. Om een zijn dat ons tot hoger begrip en mogelijk zelfs tot blijvend geluk kan brengen. Maar tevens een zijn, dat we het liefst van al ook in deze wereld en in dit leven zouden willen beleven.

Groei, welvaart, welzijn, geluk?

Nu is ons westers streven er de laatste decennia vooral op gericht om tot dat geluk, tot het ware welzijn te komen door de vergroting van de materiële welvaart. Dat is tenminste de hoop die velen koesteren: als de welvaart groeit zal de beloning automatisch ook welzijn zijn. Steeds meer mensen zullen op die manier zeer ‘gefortuneerd’ geraken. Maar om die welvaart te doen toenemen is wel economische groei nodig.

En daarvoor is dan weer nodig dat de productiviteit verder gaat toenemen. Zodat wij als consument, daarvan ten volle kunnen gaan profiteren, doordat we steeds meer en ook een steeds betere producten kunnen aanschaffen. Dat neemt niet weg dat de vrees in de loop der jaren gebleven is dat we daarmee wel de welvaart, maar niet het geluk van het ware welzijn zullen kunnen bereiken.

En ondertussen neemt de welvaart echt niet meer voor iedereen toe, en voor een belangrijk deel van de bevolking het laatste decennium zelfs in tegendeel af. En groeit daardoor de onvrede omdat de welstand stagneert of zelfs een lichte achteruitgang kent. Desondanks blijft voor verhoging van welvaart groei het streefdoel en worden productieprocessen almaar meer opgedreven. Een versnelling die zich trouwens niet alleen tot de productieprocessen beperkt.

Groei en versnelling

Het leven dat we leiden verloopt in een almaar hoger ritme. Het lijkt wel of we het oude levensritme niet meer kunnen verdragen. En sinds 2010 ongeveer zijn we naar de hoogste versnelling geschakeld teneinde het groeitempo vol te houden dat we voor welvaart nodig vinden. Want, zo zijn we ook geneigd te denken, alleen dat kan ons welzijn veiligstellen en dus ook het vooruitzicht op dat tijdloze geluk.

Zich beroepend op statistieken houden economen ons graag voor dat onze arbeids- productiviteit, oftewel de productie per werknemer, nog sneller moet toenemen. Ze gaan ervan uit dat gewone toename niet voldoende is, nee, ze moet sneller toenemen! Zo niet, dan zal de welvaart en meer speciaal de loonontwikkeling ter plaatse blijven trappelen. En dus neemt ook de kans af op meer welzijn, op blijvend geluk. Dat nemen althans veel analisten aan.

Zo zegt ook trouwens Justin Jansen, hoogleraar ondernemerschap aan de Erasmus Universiteit: ‘Ik denk dat als bedrijven willen overleven, ze zich in steeds hoger tempo zullen moeten vernieuwen’. Ook hier volstaat een hoog tempo dus niet, nee, dat tempo moet nog verder worden opgedreven. De eisen die door de maatschappelijke autoriteiten aan werknemers én werkgevers worden opgelegd liggen steeds maar hoger.

Taboe op saaiheid en traagheid

Met de toenemende snelheid van leven zijn intussen ook taboes ontstaan ten opzichte van wat die versnelling teveel zou hinderen. Er is tegelijk een soort ‘verbod op traagheid’ net zoals alles wat te traag verloopt al gauw saai wordt genoemd.
Als bijvoorbeeld een spreker te traag spreekt, te voorspelbaar is en te langdradig, haken mensen al snel af en durven zelfs openlijk te reageren: ‘Dit is zóó saai!’ Ze brengen geen aandacht meer op , en laten zich al gauw afleiden door iets anders. Dat is het taboe op saaiheid.

En het gevoel voor beleefdheid, dat vroeger in het sociaal verkeer de boventoon voerde, is in de loop van de tijd geheel naar de achtergrond verdwenen. Anderzijds is het tempo waarop wordt gesproken of waarmee beelden elkaar opvolgen voor oudere mensen bijna niet meer te volgen.Volgens internetdeskundigen is er één belangrijke oorzaak van deze versnelling en dat is de grote rol van het algoritme. En dat bepaalt ons leven op steeds meer domeinen, meer specifiek door het veelvuldig inschakelen van de smartphone. Voorlopig wordt dat algoritme nog ‘voorgeprogram- meerd’ door mensen en (nog) niet door computers zelf, nog niet door kunstmatige intelligentie, maar voor hoe lang nog? Want we moeten weten dat ook hier het vooral het economisch belang is dat telt.

Slow motion

Anders dan bij het afhaken of wegzappen vanwege saaiheid, verveling of irritatie bestaat er nog altijd geen methode om de hoge snelheid van leven af te remmen. Bij TV-uitzendingen worden slowmotions altijd achteraf getoond en nooit in de live- uitzending zelf, in ‘real time’, zoals dat heet. Daarentegen wordt van alles gedaan om het hoge tempo te bevorderen. Dat is trouwens tekenend voor het hele leven: het hoge levenstempo dwingt ons om steeds maar sneller te reageren en vluchtiger te leven. In reactie daarop is ‘slow’ ondertussen wel al een modewoord, te beginnen met slow food en slow cooking. Maar dat geeft alleen maar aan hoe hoog de nood is om op adem te komen, om te onthaasten.

Reclame die ons te snel af is

De grens van het tempo dat we nog net aan kunnen, wordt door reclamemakers liefst overschreden waarbij ze doelbewust de snelheid van beeldopeenvolging opdrijven. Er is al een nieuw beeld verschenen voordat we het vorige in ons hebben kunnen opnemen. Het is hun erom te doen dat hun boodschap wel het onderbewuste kan berei- ken zonder belastend te zijn voor de verwerking in het directe bewustzijn. Dat wordt nadrukkelijk met opzet gedaan omdat gebleken is dat het de onbewuste verwerking is die bepalend is voor de aanschaf van een product.

Traagheid kost tijd en geld

Is het mogelijk niet zo dat de maatschappelijke ‘verboden’ op saaiheid en traagheid vooral worden ingegeven door het verdienmodel: als tijd geld kost, kost veel tijd – het gevolg van traagheid – dan maatschappelijk niet te veel? En moet men dus koste wat het kost vermijden dat de kijker en dus de potentiële koper, bij saaiheid niet heel snel weg zapt?

Liever wordt echter de indruk gewekt dat het maatschappelijk taboe op saaiheid en traagheid alleen maar positief bedoeld is. Dan is dat zogezegd om de spanning erin te houden, om het leven te verrijken. We houden nu eenmaal van afwisseling, van spontaniteit en frisheid en de snelle vaart van het leven. Zodat ook ons leven aangepast is aan de nieuwe eisen van de tijd.

Zo plaatst de aanhoudende gejaagdheid het dagelijks leven onder een milde of zwaardere druk om toch vooral snel te leven. In de valse hoop, door een steeds grotere levenssnelheid een hogere vorm van leven te bereiken, met garantie op blijvend geluk. En door die bereikte snelheid als in een roes te kunnen ontsnappen aan tragere – dus ‘lagere’ – vormen van leven.

Afgrond of ongrond?

Bij nader inzien weten we echter maar al te goed waar versnelde en ongebreidelde groei ons heen zal leiden; ondanks alle good-news shows tot roofbouw op de aarde natuur en grondstoffen.Wij consumeren onszelf dus regelrecht richting afgrond.Want net zomin als het mogelijk is onszelf gezond te eten, is het mogelijk je de gelukzaligheid in te consumeren. Ook al laat de waan van het kortetermijn-denken je blijven hopen dat verhoging van welzijn bereikbaar is langs de weg van verdere economische investeringen.

De dreigende afgrond gelijkt werkelijk in niets op de eigenlijke ongrond van de tijdloosheid waarheen de gnosticus op weg is. Een gelukzaligheid die met geen enkel materieel niveau te vergelijken valt. Maar de vraag is dan wel: wat is nodig om tot die ongrond door te dringen en blijvend geluk te realiseren?

Verschraling en polarisatie

Als we niet van de doorgedreven groei-intentie willen afzien die ons aan de rand van de afgrond brengt, rest ons alleen nog maar een onmiskenbare verarming van de natuur. Nu al verschraalt de biodiversiteit van het leven op en in de aarde en van onze gehele atmosfeer. Met als bijkomend gevolg een toenemende polarisatie, ecologisch zowel als economisch. Want als de diversiteit aan leven schraler wordt, zal de strijd om het bestaan – de grondstoffen, het water, et cetera, wel zeer gaan toenemen.

Deze toenemende polarisatie uit zich ook op cultureel, politiek en sociaal vlak en zelfs mentaal en psychologisch. En daarbij is er geen enkele garantie op welk geluk dan ook. Want waar geluk veronderstelt de unieke binding met de kwaliteit van het tijdloze, en door onze versnelling van leven lopen we die steeds meer mis.

Want door de tomeloze groei die onze lifestyle met zich meebrengt veroorzaken we die gepolariseerde werkelijkheid zelf. Zonder dat we nog maar in de buurt komen van de stilte van de tijdloosheid, zonder het geluk in het nu echt te smaken.

Voortgedreven door een mythe

Er is namelijk iets grondig mis met wat wij beschaving, onze zo gekoesterde mythe van groei en vooruitgang, noemen. We weigeren die los te laten en worden in slaap gesust met schijnoplossingen, zoals duurzaam produceren en consumeren. Zodat onze levensstijl onveranderd kan blijven.

Maar waarom geven we niet toe dat onze levensstijl, ontdaan van het vals verlangen naar geluk en welzijn via het bereiken van welvaart, gewoon strijdig is met de ‘ontwik- keling’ van de geest, in een sfeer van tijdloze duurzaamheid? Het besef groeit immers dat de aarde leeft, dat de wereld geen machine is, maar een groots web van leven is, en omgeven wordt door een alomvattend kosmisch ‘religieus’ mysterie. Maar om de kosmische trilling van mysterie voorbij tijd en ruimte te kunnen horen, is het nodig uit de mallemolen van de wereldbeschaving te ontsnappen, vrij te komen van de valse mythes van groei en vooruitgang. Uit de machine van beschaving stappen, en stil wor- den. En dat bereiken we in geen geval door het leeftempo dat ons door die beschaving wordt opgelegd te willen blijven volhouden.

Meer dan ooit wordt door velen de behoefte gevoeld aan een natuurlijk en rustig tempo van leven, aan bezinning, aan stilte, aan retraites uit het waanzinnige tempo van de samenleving op dit moment. Maar omdat we er maar niet in slagen aan die behoefte in en tijdens het maatschappelijk (productie)proces tegemoet te komen, houden we ze beperkt tot aparte tijdsblokken: bijvoorbeeld in meerdere minivakanties per jaar. Als een verre herinnering aan de zondag, de zevende dag als de rustdag. Het lijkt nu echter of rustpauzes alleen nog hun nut bewijzen om het hoge levens- en werkritme alsnog te kunnen volhouden. Met meerdere vakanties per jaar redden we het maar net om het opgevoerde tempo van leven vol te houden.

Ondertussen lijkt het er immers op dat door de laatste versnelling van maatschappelijk beweeg en productieactiviteit de gewone rustmomenten niet meer volstaan om de geestelijke en lichamelijke gezondheid voldoende te herstellen in slechts één weekend of vakantie. Een bekend neuropsycholoog heeft zelfs beweerd dat één op de vijf mensen in Nederland niet werkt of in ziekteverlof is vanwege stress, depressie en burn-out. Ziekteverschijnselen die niet de rust, het bijkomen, de bezinning en het herstel krijgen maar vaak met eventuele antidepressiva bestreden worden.

Bovenop dit alles krijgen we de laatste jaren te maken met de versnelling die de digitale werkelijkheid heeft meegebracht. En computerstress zou nog veeleisender zijn dan de gewone keuzestress. Zo wijst de Engelse historicus Timothy Snyder erop dat de enorme versnelling van de tijd die vanaf 2010 is opgetreden, hoofdzakelijk te wijten is aan de opkomst van de smartphone. Waarbij gameverslaving al de top tien van de beschavingsziekten is binnengeslopen.

Doodlopend ritme

Het heeft in het kader van de versnelling geen zin om uitsluitend aan symptoombestrijding te doen. De versnelling houdt ons immers een spiegel voor en maakt ons er bewust van hoe we als samenleving vervreemd zijn geraakt van ons natuurlijk ritme van leven. Het is van groot belang te achterhalen hoe de samenleving zélf die versnelling misbruikt en waarom zij niet temporiseert of vaart mindert.Weer is daar de dwangmatigheid van het verdienmodel dat we met zijn winstbejag dienen te ontmaskeren.Voor de mens en de mensheid is het een door en door amoreel proces dat niet geeft om het welzijn. Daarom dienen we ons met steeds meer urgentie af te vragen of dat model van constante groei niet zeer onnatuurlijk is en wat het onnatuurlijke daarvan dan inhoudt.

De natuur houdt maat in haar groei

De idee dat ongebreidelde groei nodig zou zijn, vind je in de natuur niet terug. De natuur gebruikt de impuls tot wording via groei slechts in beperkte mate. Omdat na groei en bloei telkens weer verval en vergaan optreden. En de natuur is onze leermeester bij uitstek. Die leert ons dus maat te houden met groei, aldus de ‘natuurschrijver’ en bioloog Midas Dekker.

Wij spiegelen ons graag aan een voortdurende groei, als een voor alle levensvormen geldend beginsel, bijvoorbeeld zoals het heelal almaar uitdijt. Maar de natuur toont dat leven bestaat uit groei én krimp. Zijn bewaart steeds het evenwicht der dingen. Doorgaande groei is onhoudbaar, ingegeven door een ijdel verlangen, dat zich echter niet stillen laat. Het doet denken aan het vrouwtje Ilsebil uit het sprookje van Timpetee. Zij wenste zich steeds meer bezit en macht totdat de ‘toverkracht’ van de goede vis haar opbrak.

In de natuurlijke energiehuishouding heerst de wet van behoud, waardoor in het groter geheel geen winst te behalen is. Eerder andersom: de wet van entropie stelt dat zonder nieuwe energietoevoer alleen sprake is van toenemend verval.

Groei van de ziel

Het blinde geloof in eeuwige groei is echter zo hardnekkig dat er daarachter toch wel een dieperliggend geloof moet drijven. En dat is ook zo, want de natuur transformeert alle levensvormen. Zou het daarom niet kunnen zijn dat het geloof in vooruitgang op fysiek, maatschappelijk en mentaal domein slechts de verkeerd begrepen weerkaatsing is van een dieperliggende drijfveer? Van het verlangen naar de zelfontplooiing van de ziel? In zowel oosterse als westerse verborgen leringen wordt wel gesproken over de eeuwige wording van de ziel, onder meer omschreven als een ‘voortgang van heerlijkheid tot heerlijkheid’, maar nooit als een teruggang of inkrimping. Nooit als een verval of herfst, steeds een opgang zonder enige stagnatie.

Men kan niet ongestraft deze potentiële eeuwige groei doordenken naar en toepassen op de fysieke en mentale wereld. Want op dat niveau resulteert continue groei alleen maar in ontsporingen en misvormingen, in waandenkbeelden, in machts- ja almachtsdenken. En heden en verleden tonen ons daarvan heel wat afschrikwekkende voorbeelden.

De ultieme versnelling

Is geloof in vooruitgang slechts de verkeerd begrepen weerkaatsing van een dieperliggende drijfveer? Toch is zowel kosmisch, cultureel als persoonlijk gezien de groei van een nieuwe bezieling dringend nodig. Het is de enige uitkomst voor een doodlopende beschaving die haar uiterste grens heeft bereikt.

Kosmische wording

Op een schilderij van Diana Vandenberg zien we de wordende kosmos in een vroeg stadium. Vanuit een wentelende bol waaieren krachtstromen uit en kristalliseren tot de vorming van een kosmos. Daarbij is de autonome innerlijke kracht voor de wordende mens het sturende principe, vanuit de bezieling uit zijn ware zelf. Met die bezieling vermag het zelf door resonantie een atoom van de innerlijke kracht in trilling te brengen. Deze kracht wordt hier voorgesteld door een witte eenhoorn.

Ziel en de tijd

Die nieuwe bezieling – zoals die ook in ons werkzaam kan worden– omvat alles en doorkruist alle tijd. Die bezieling reikt boven de tijd uit, voert ons buiten de tijd, tot in de eeuwigheid. Wanneer men vroeger bij een overlijden zei dat hij of zij uit de tijd was, bleef de voorstelling daarvan nog altijd besloten binnen ons tijdsbesef, nog steeds voorgesteld op een tijdsbalk.

Daarom zei Spinoza dat het de ziel reeds vóór de dood gegeven was in het licht van de eeuwigheid te schouwen. Een goddelijke intuïtie is via de verlichte rede voor elk mens ‘bereikbaar’. In dat licht groeit een nieuwe bezieling, nu als het ware buiten de tijd om. Die voortgang van de ziel is niet iets dat groei-energie kost. Zij neemt niet toe ten koste van anderen of van de aarde, maar voegt juist nieuwe energieën toe.

De microkosmische zandloper

Het proces van zieleontwikkeling stelt als voorwaarde een vermindering van onze betrokkenheid op eigenbelang, op onze winstverwerving. Net dat minder worden is de motor van de toename van die nieuwe innerlijke bezieling. Ze verloopt zoals in het beeld van de zandloper: terwijl de tijd of de zwaartekracht het ene minder maakt, vult zich het andere. Zij keert de zwaartekrachtwerking om. Die omgekeerde zwaartekracht is de geestkracht die ons ‘recht’ trekt. De ander in ons, niet meer ons ik, maar ons niet-ik of ziele-ik kan groeien wanneer we ons uitsluitende verdien-ik minder laten worden.

Groeien zonder winst met behoud van energie

Zielegroei in spirituele zin kan alleen zonder enig winstoogmerk. De energie van en voor die ziel is die van de onpersoonlijke liefde, in haar oorspronkelijke zuiverheid. Dat is een liefdevuur, geen vuur meer dat zich een vlammenweg vreet ten koste van een natuurlijke grondstof of van andermans psychische energie. Een liefde die niet neemt maar die zichzelf weggeeft. Enerzijds direct bereikbaar door een open hart. Anderzijds onbereikbaar voor elk toegesloten of uitsluitend ego. Voor elk ‘verhard’ hart. Blijft dan nog enige hoop gerechtvaardigd dat door versnelling in de processen van de wereld een resonantie met tijdloos geluk mogelijk is? Ongeveer zoals een hoger octaaf resoneert en de lagergelegen toon kan laten meetrillen?

Alles is natuurlijk trilling en frequentie, vandaar dat ook in een periode van hogere snelheid van leven de tijdloosheid en het geluk bereikbaar zijn. Ondanks het veelvuldige denken dat alles misgaat, blijft er vooruitzicht op een betere en gelukkiger toekomst, voor hen die de menselijke maat weer terugvinden, en die het onderlinge menselijke verband weer weten terug te brengen. Op kleine schaal, met grote hartwerkzaamheid.

Het wonder dat de aarde er is

Toch zal geen enkele versnelling automatisch een materiële fysieke manifestatie kun- nen ‘upgraden’ tot de hoogten van de zichzelf transformerende ziel. Geen enkele maximalisering van mogelijkheden van het persoonlijk ego zal ons de heerlijkheid van de eeuwigheid kunnen doen smaken.

Als iets in een hoger octaaf trilt, heeft dat dan ook positieve gevolgen voor het bewustzijn? Verhoogt het de gebruikswaarde van een heggenschaar als deze elektrisch veel sneller werkt dan wanneer handbediend? En wat doet het met de omgeving, kan je die ook oordoppen indoen? Met een E-bike ben je sneller van A naar B, maar is het wel beter voor je conditie, is het gezonder om het sneller te doen? Is het verkeersveiliger? En is topsport wel gezonder?

En hoe werkt het versneld opdoen van indrukken in op ons bewustzijn? Is het niet zo dat een overdosis van indrukken tot algehele vermoeidheid leidt en je snakt naar rust? Word je daarom zo moe van een museumbezoek waarbij je uren achter elkaar in hoog tempo langs tentoongestelde objecten loopt? Ongeveer zoals je netvlies door aanhoudende reclamespots en -filmpjes gebombardeerd wordt?

Versnelling en levensstrijd

Het zal altijd een moeilijke evenwichtsoefening zijn, om in de competitie en de race mee te lopen en het verhoogde tempo proberen bij te houden en desondanks je openheid en radicale eerlijkheid te bewaren.

Behoud het midden. Focus, concentratie op het doel, snijdt ons altijd af van de ons omringende omgeving.Voor elke ik-versterking is het vermogen nodig je af te schermen van het geheel, van de werkelijkheid als volledige beleving. Door je af te schermen bescherm je je ik-doelen. Het is daarom niet waarschijnlijk dat de laatste versnelling van en in deze cultuur ons een venster biedt op de eenhoorn in ons, op de scheppende verbeeldingskracht van een nieuwe bezieling.

In zijn boek Stroomversnelling schetst de psycholoog Kolmus een verhouding van scheppingskracht met tijdruimte: ‘Wij zijn ervan overtuigd, dat scheppingskracht zich pas kan ontwikkelen, dáár waar ‘stilte’ en ‘leegte’ zijn. Een tijd-en-ruimtelijk niets. Drukte hangt met tijd samen. Men is druk, er staat een druk op de belevingssituatie van het tijdloze, van de eeuwigheid. De beleving van die tijd kan veranderen; de mechanisering en automatisering (en nu de digitalisering en computerisering) waardoor aan tijd wordt gewonnen, kan er mede toe bijdragen, dat het leven als sneller voortschrijdend wordt ervaren. ‘De tijd gaat snel, gebruik hem wel’ is daarmee minder een scheppend inspelen geworden dan een manipuleren.’

Voor scheppende verbeeldingskracht geldt hetzelfde als voor waarlijke zielengroei. Deze kan zich pas ontwikkelen dáár waar stilte en leegte is, een tijd-en-ruimtelijk niets. Duidelijk is dat wanneer wij toch met de ratrace mee willen blijven gaan en het verhoogde tempo proberen bij te benen, we wellicht de stilte en de rust ontberen die nodig is voor innerlijke ziele-ontwikkeling.

Misschien denk je wel dat als je bestaan bedreigd wordt, als je bestaansnood het hoogst is, dat je je dan echt wel moet gaan haasten om je hachje redden. Je zult dan minder gemakkelijk de stilte en leegte van de scheppingskracht gaan proeven, waaraan Hermes als wijsheid refereert, wanneer hij spreekt over de Sophia die denkt in de stil-te. Maar het is niet onmogelijk! Een sublieme creatieve kracht als autonoom oneindig zelf is ook onder de moeilijkste aardse omstandigheden in staat zelfverwerkelijkend te zijn. Dat is onze diepste overtuiging.

Dan ga je uit van de stilte en niet van de beweging in de tijd, niet van de versnelling die alleen maar resultaatgericht effect beoogt. Dan kan je ten volle beweren nog wel in de wereld te zijn maar niet meer van de wereld.

Handelend vanuit het nulpunt van begeerte

Kwaliteit is als Dao, zei de schrijver Pirsig in zijn boek Zen of de kunst van het motoronderhoud, het is niet in aantal uit te drukken. Dao is kwaliteit. Kwaliteit van leven. Geestelijke kwaliteit is binding met tijdloosheid, als een monument van kunst, als een Koninklijke Kunst. Geestelijke kwaliteit is ‘zijnskwaliteit’.

Maar kwaliteit heeft wél te maken met het kunnen hanteren van een natuurlijk tempo. Terwijl wat je snel en efficiënt kan doen en zeggen, je dat het beste in het ritme van deze snelle tijd kan doen, want dan ontmoet je het meeste begrip en roep je geen on- nodige irritaties op.

Hoe kan je dat ‘doen’, hoe kun je wel in de wereld zijn en er niet ‘van’ zijn? Hoe kan je het ‘woe-wei’ van Daoïsten beoefenen met het oog op werkelijk welzijn of een ge- luksbeleving die voortduurt? Ook wel genoemd doende-het-niet-doen? De wet van Dao is zichzelf. De eenvoud van oprecht handelen vereist geen vooraf gestileerde techniek. Het is vanzelf zijn. In die eenvoud is stilte én handeling. De stilte is een innerlijke staat van niet ageren, niet reageren. Het is een nulpunt van onze begeertehuishouding. Daarin kan de geest zich meedelen, in de verbondenheid met een zuivere bezieling.

Die verbinding kan ons geluk van tijdloosheid uitmaken. Als die verbinding constant is, duurzaam, is er sprake van tijdloosheid in de tijd. Eeuwigheid in de tijd. Dat is een innerlijk vurige kracht, waarvan de stroom van energie door ons heen gaat als geluk, als een gouden bruiloft, een geestelijk samengesmolten Zijn. We zij dan bewoners van twee werelden geworden, burgers van een werkelijke beschaving. Die geestelijke bruiloft, die samensmelting van ziel en geest vindt wel degelijk plaats in het bewustzijn, in ons lichaam, middenin het nu, toch in dit lichaam en in deze tijd.

Met de innerlijke bron is sterk verbonden de stem van de stilte. Als je handeling een onderwerp van aarzeling of twijfeling is, springt uit die stilte een inzicht als het ware tevoorschijn, weet je wat je moet doen, althans bij een goede gerichtheid kan dat gebeuren. Leidraad is steeds meewerken aan het welzijn en geluk van anderen. In dat spontane ‘doen’ zul je merken dat je jezelf even kwijt bent, je eigenbelang even bent vergeten. Dan werkt het proces van transformatie en tijdloosheid in je.