Het leven van kunstenares Diana Vandenberg – fascinatie voor energiepatronen en meerdimensionale ruimten

De schilderes Diana Vandenberg (1923-1997) maakte in 1959 het bovenstaande schilderij. Zij noemde het De Zevende Dag. Haar schilderstijl is sterk beïnvloed door de kunstschilder Johfra, met wie zij tien jaar getrouwd is geweest. Die stijl wordt wel aangeduid als fantastisch realisme of meta-realisme. Symboliek vanuit een esoterisch weten speelt een belangrijke rol in veel van haar werken. 

Diana Vandenberg studeerde in Den Haag, Parijs en Rome. Ze exposeerde vele malen in Nederland, en in België, Frankrijk, Duitsland, Griekenland en in de USA. 

Echt creatief zijn is durven stappen in het onbekende. Dat kan alleen vanuit vertrouwen, want je komt in een niemandsland terecht tussen het bekende en het onbekende, en veel mensen zijn daar bang voor. Als je niet durft, groei je niet, en groeien is leven!

Over grenzen heen gaan, in de vrijheid staan, zijn in Diana’s ogen voorwaarden voor een leven als kunstenaar. Ze is steeds weer op zoek naar nieuwe expressiemogelijkheden van de dingen die ze voelt. De ervaring die je daarbij opdoet blijft niet beperkt tot alleen het eigen leven, maar is een erfenis voor het hele nageslacht. 

Diana is gefascineerd door energiepatronen en door meerdimensionale ruimten, hoe je die visualiseert, en uitdrukt in een tweedimensionaal schilderij. En door aan het werk te gaan komt ze terecht in een andere dimensie in een andere ervaringslaag, waarbij de penseel voelt wat hij moet doen. 

In deze tijd, waarin we toeleven naar één wereld, één volk, één natuur, één ecologie, één economie, voelt Diana het als dringend noodzakelijk dat er nieuwe aarde-omvattende mythen ontstaan waarin de samenhang van alle leven duidelijk wordt, waarin wetenschap en mystiek ineenvloeien. Je ziet het al gebeuren in de moderne kwantumfysica en ook in de medische wereld. 

Mythen ontstaan vanuit de creativiteit van kunstenaars. Zij scheppen de grote verhalen als spiegels, waarin wij ons eigen even weerspiegeld zien, waardoor je er meer betekenis en doel in kunt ontdekken.

Diana vond het heel spannend om ouder te worden, want als je blijft doorgroeien, krijg je de beschikking over de speciale energie van de oude wijze sterke aardemoeder. Dat werd een nieuw veld van onderzoek, van ontmoetingen, van andere gevoelens, die invloed hadden op haar werk. 

Bron: Niek Brouw in het boek ‘Diana Vandenberg 70 jaar’ uit 1993

 

IN MEMORIAM DIANA VANDENBERG 1 APRIL 1923 – 3 OKTOBER 1997

De mens Diana – reizen, overleven, creëren.
Vaak eenzaam – vaak samen.
De kunst je te laten voeden door energieën om je heen en die weer om te zetten, bijna te transformeren, tot een nieuwe creatie, geboren uit jou. De heilige krachtplaatsen voeden ons eeuwenlang en laten ons dan weer alleen met de opgenomen energie in onszelf.
Voeding van energie je evenwicht te bereiken tussen je natuur en je opdracht op aarde.
Diana’s creaties geven de mens, zonder voorwaarden, de wijze van haar transformatie, van haar mens zijn tot scheppende kunst. En ons zijn kan daarmee gevoed worden.
Je kon met Diana bezield zijn, voelen, wetenschappelijk discussiëren.

Ik hoop dat jouw werk ons eeuwenlang zal bezielen zoals Heilige krachtplaatsen dat eeuwenlang doen. Samen leven, samen werken, samen groeien. Dat hebben bij gedaan.
Ik hou van jou over de horizon.

Bron: Niek Brouw in het boek ‘Heilige krachtplaatsen – Sacred power places | Diana Vandenberg’