Kahlil Gibran, de auteur van het prachtige boek ‘De Profeet’, stond op het kruispunt van twee werelden: die van de oosterse mythen uit zijn jeugd en die van de westerse verlichting en tolerantie die hij als kunstenaar omarmde. In Gibrans meesterwerk ‘De profeet’ worden het oosten en het westen samengebracht en daarmee spreekt hij een enorm lezerspubliek aan. ‘De profeet’ wordt universeel als Gibrans beste werk beschouwd en is verschenen in in een fraaie, eigentijdse jubileumeditie. Hieronder volgt een hoofdstuk uit ‘De Profeet’ van Kahlil Gibran. Andere hoofdstukken uit deze klassieker gaan onder andere over vrijheid en liefde.
Toen zei een ploeger: Spreek tot ons over de arbeid. En hij antwoordde, zeggende: Je arbeidt, opdat je gelijke tred moogt houden met de aarde en met de ziel der aarde. Want ledig zijn betekent vervreemden van de seizoenen en uittreden uit ’s levens optocht, die in majesteit en trotse onderwerping optrekt naar het oneindige. Wanneer je arbeidt, ben je een fluit gelijk, welks hart het fluisteren der uren omzet in muziek. Wie van je zoueen stom en zwijgend riet willen zijn, als al het andere samen zingt?
Altijd heb je gehoord, dat arbeid een vloek en werk een ongeluk is. Maar ik zeg je, dat je werkend deel uitmaakt van de diepste droom der aarde, je toebedacht toen die droom geboren werd. En zo je jezelf met arbeid in leven houdt, heb je in trouwe het leven lief. En het leven liefhebben door arbeid maakt je vertrouwd met ’s levens diepste verborgenheid. Maar als je in je pijn geboorte een straf noemt en het onderhouden van het vlees een vloek die op je voorhoofd staat geschreven, dan antwoord ik, dat alleen het zweet des aanschijns zal wegwissen wat geschreven staat.
Je hebt ook gehoord, dat het leven duisternis is en in je vermoeidheid herhaal je wat de vermoeiden zeggen. En ik zeg dat het leven inderdaad duisternis is, tenzij er drang bestaat. En alle drang is blind, tenzij kennis haar verlicht, en alle kennis is ijdel, tenzij met arbeid samengaand, en alle arbeid is ledig, tenzij er liefde in woont: wanneer je met liefde arbeidt, maak je een band met jezelf, met elkander en met God.
En wat is vol liefde arbeiden? het is het kleed weven met draden gewikkeld van ons hart, alsof de geliefde dat kleed zou dragen. Het is vol aanhankelijkheid een huis bouwen, alsof je geliefde eten zou van de vrucht. Het is alle dingen die je maakt de adem inblazen van je eigen geest. En weten dat alle geliefde doden om je heen staan en toezien.
Vaak heb ik je horen zeggen, alsof je sprak in je slaap: ’Wie marmer bewerkt en in de steen de vorm van zijn eigen ziel vindt, is edeler dan wie de grond beploegt.’En wie de regenboog grijpt om haar in de gelijkenis van een mens op een kleed uit te spreiden, is meer dan hij die de sandalen voor onze voeten maakt.’ Maar ik zeg, niet in de slaap, maar in de felle waakzaamheid van de middagtijd, dat de wind niet zoeter spreekt tot de reuzeneiken dan tot het kleinste grassprietje; en dat hij alleen groot is, die de stem van de wind verkeren doet in een lied, dat liefelijker wordt door zijn eigen liefde.
Arbeid is zichtbaar gemaakte liefde. En als je niet met liefde arbeiden kunt en enkel met tegenzin, dan is het beter je arbeid op te geven en te gaan zitten bij de tempelpoort om aalmoezen in ontvangst te nemen van hen die vol blijdschap arbeiden. Want als je met onverschilligheid brood bakt, bak je een bitter brood dat slechts ten dele ’s mensen honger stilt. En als je afgunstig de druiven perst, werkt je afgunst een vergif in de wijn. En zo je zingt als de engelen en van zingen niet houdt, sluit je ’s mensen oren voor de stemmen van de dag en voor de stemmen van de nacht.
Bron: De Profeet van Kahlil Gibran