Een gedeelte uit Het boek van Mirdad, hoofdstuk 12
Spreken is op zijn best een eerlijke leugen. Zwijgen is op zijn slechtst een naakte waarheid.
Zolang al uw gedachten niet uit één groeve worden opgegraven en al uw wensen niet aan één bron ontspringen, zullen uw woorden, ofschoon eerlijk, leugens zijn. Als uw ik en het mijne één zouden zijn, juist zoals het mijne en dat van God één zijn, zouden wij ons van woorden onthouden en in een van waarheid vervulde innerlijke stilte volmaakt met elkaar verkeren.
Daar uw ik en het mijne niet gelijk zijn, ben ik gedwongen een strijd met woorden tegen u te voeren, om u met uw eigen wapens te overwinnen en u tot mijn groeve en mijn bron te voeren. Eerst dan zult u tot de wereld kunnen uitgaan en haar overwinnen en onderwerpen, gelijk ik u zal overwinnen en onderwerpen. En eerst dan zult u geschikt zijn de wereld te leiden tot de stilte van het soevereine bewustzijn, tot de diepe groeve van het Woord, tot de bron van het heilige inzicht.
Eerst wanneer u aldus door Mirdad overwonnen bent, zult u waarlijk onaantastbare en machtige veroveraars worden. En eerst wanneer de wereld door u verslagen is, zal zij zich van de smaad van haar voortdurende nederlaag reinigen. Gord u dan aan voor de strijd. Maak blinkend uw schilden en borstplaten en scherp uw zwaarden en speren. En laat de stilte uw trommels slaan en ook uw standaarddrager zijn.
De stilte waarin ik u wilde binnenleiden, is dat oneindige uitspansel waarin het niet-zijnde overgaat in het zijnde en het zijnde in het niet-zijnde. Het is die ontzagwekkende ruimte, waarin ieder geluid geboren wordt en verstilt, waarin iedere vorm gestalte krijgt en vergaat en waarin ieder zelf wordt ingeschreven en uitgeschreven: waarin niets is dan het. Tenzij u die ruimte en dat uitspansel in stille, diepe innerlijke aandacht doorschrijdt, zult u niet weten hoe werkelijk uw «zijn» is en hoe onwerkelijk het niet-zijnde. En evenmin, hoe hecht uw werkelijkheid verbonden is met de al-werkelijkheid.
In die stilte wilde ik u doen verblijven, opdat u uw oude, nauwe huid zou afleggen en zou rondgaan zonder kluisters en belemmeringen.
Dáárheen wilde ik u uw zorgen en uw vrees doen drijven, uw begeerten en verlangens, uw lusten en uw onlusten, opdat u ze één voor één kunt zien verdwijnen en zo uw oren zult bevrijden van hun voortdurende geschreeuw en uw zijden van de pijn van hun scherpe sporen.
Dáár wilde ik u de pijlen en bogen van deze wereld doen wegwerpen, waarmee u naar bevrediging en vreugde jaagt, terwijl u in werkelijkheid niets anders najaagt dan rusteloosheid en verdriet.
Dáár wilde ik u uit het donkere, verstikkende omhulsel van het zelf doen kruipen, in het licht en de vrije lucht van het Zelf.
Het is die stilte die ik u aanprijs en niet slechts een moment van stilstand voor uw door-gepraat-versleten-tong.
Het is de vruchtbare stilte van de aarde die ik u aanbeveel en niet de met-angst-beladen stilte van de misdadiger en de booswicht.
Het is de geduldige stilte van de broedende hen die ik u aanprijs en niet het ongeduldige gekakel van haar eier-leggende zuster.
De eerste blijft eenentwintig dagen broeden en wacht in stil vertrouwen op de «mystieke hand» om het wonder onder haar donzen borst en vleugels tot stand te brengen. De andere stuift luid kakelend uit haar hok vandaan, om te verkondigen dat ze een ei heeft gelegd. Pas op voor kakelende deugd, deelgenoten! Zo u uw schaamte het zwijgen oplegt, doe dat dan ook uw eer, want kakelende eer is erger dan stille schande en luidruchtige deugd is erger dan stille zonde.
Weiger veel te spreken. Van duizend gesproken woorden is er misschien maar één dat werkelijk terecht geuit wordt. De overige benevelen het verstand, verdoven het gehoor, vermoeien de tong en verduisteren bovendien het hart.
Hoe moeilijk is het om het woord te spreken dat werkelijk gezegd moet worden!
Van duizend geschreven woorden is er misschien maar één dat werkelijk terecht geschreven wordt. De overige zijn vermorste inkt en papier en teksten met loden voeten in plaats van met vleugels van licht.
Hoe moeilijk, o hoe moeilijk is het om het woord te schrijven dat werkelijk geschreven moet worden!
De mysteriën van Mirdad zijn als mest voor ons bewustzijn.
Mest heeft men nodig om te groeien ,te bloeien ,om te oosten.
Zalig de smaak van deze vrucht .
Met heel veel dank aan al die mensen die zich de moeite doen,iedere dag in te zetten om zoiets moois te publiceren .
Ben dankbaar voor de stille woorden van Mirdad die via een mensenmond in mijn oren en mijn hart binnenkomen.
Rita