LEES MEER OVER GESPREK MET DE ANDER
Mij en mijn soortgenoten hebt U bovendien
met gaven begiftigd,
ver uitstijgend boven het instinct:
met spraak en verstand,
met fantasie, invoelingsvermogen en wil,
met kennis van goed en kwaad.
Dit zijn de bronnen van mijn geluk
maar ook van mijn verdriet.
Door taal communiceer ik met mijn medemensen,
en door taal ontstaan de misverstanden.
Hoe vaak bestrijden we elkaar
en gaan daarmee zo ver
dat we bloed vergieten,
elkaars huizen vernietigen,
onze vrouwen tot weduwen,
onze kinderen tot wezen
en de aarde onvruchtbaar maken.
Taal is een tweesnijdend zwaard
met een helende en een delende snede
– soms als koppelteken
en soms als scheidingsteken –
of een mengsel uit honing en alsem.
Mijn woorden strooien bloemen
op de weg der geliefden
of zaaien haat
als een verterend vuur.
Met woorden zing ik
en met woorden klaag ik mijn leed.
Met woorden bid ik
en met woorden strijd ik.
Met woorden, Heer, stort ik mijn hart voor U uit
en met woorden verwijder ik mij van U.
Met woorden leg ik getuigenis van U af
en met woorden verloochen ik U.
Als ik echt zou kunnen zwijgen
zou me dat bijna liever zijn dan spreken!
Of hebt U het zo gewild, mijn God,
dat ik in tweestrijd moet leven,
nu eens aangetrokken tot taal
die mijn dorst niet lest
en dan weer tot zwijgen
dat mij onmogelijk is?
