‘Hij heeft zichzelf, levende tot een graf gemaakt’.
Uit dit graf van de natuur rijst de zoon op,
bekleed met het gouden bruiloftskleed van de nieuwe ziel.
Hij is de nieuwe mercurius, de driemaal grote Hermes,
zijn hoofd gesierd met de gouden wonderbloem van het nieuwe denkvermogen,
in zijn handen de beide vurige slangen van het vernieuwde spinale fluïde,
het positieve en negatieve aanzicht. 
De vijf contactpunten van de nieuwe ziel
met de getransfigureerde persoonlijkheid stralen als rozen.
Hij heeft zijn Pymander gevonden.
Zo rijst hij op, één met de Geest, van heerlijkheid tot heerlijkheid,
achter zich latende de doodsbeenderen
van de vele mislukkingen van het dialectische verleden. Lees verder →