Het leven heeft ons veel gegeven vreugde, liefde en geluk, maar waar wij zoveel van hielden nam het ons af en brak het stuk. Zo onbegrijpelijk, zoveel vragen, maar nooit een antwoord op de vraag ‘waarom’. Verdriet en tranen, scherpe pijn het lijden en het eenzaam zijn de twijfels en het gevoel van schuld en wanhoop die ons hart vervult. Leven is een harde slijpsteen, wij de oeroude diamant.

De slijpsteen slijpt ons harnas stuk maar opent vensters naar geluk. Als eens de steen geslepen is, zien wij het zuivere Licht, wijsheid, liefde, wijds gezicht. Dan zullen wij zijn als het buigzaam holle riet waardoor het leven blaast en fluit zijn zachte lied. Na al die vele levens lang horen wij des levens stille zang. Na het duister van de nacht toont de diamant zijn pracht. En aan het einde van de weg stijgt dan omhoog de witte zielevogel met inzichtelijk alziend oog.

Bron: Draden van licht door Truus Waszink (het boek is helaas uitverkocht)