Jezus zat in stille meditatie verzonken bij een stromende bron. Het was een heilige dag en veel mensen van de dienstbare kaste waren dichtbij. En Jezus zag de scherp getrokken rimpels op elk voorhoofd en in elke hand. In geen enkel gelaat was enig teken van vreugde. Geen enkele uit de gehele groep kon aan iets anders denken dan aan zwoegen.
En Jezus sprak tot hen en zei: ‘Waarom zijt gij zo droef? Hebt gij geen geluk in uw leven?’
Een man antwoordde: ‘Wij kennen nauwelijks de betekenis van dat woord. Wij zwoegen om te leven en hopen op niets anders dan op zwoegen, en zegenen de dag dat wij het zwoegen kunnen staken en ons nederleggen in de dodenstad van Boeddha.’
En het hart van Jezus werd met medelijden en liefde voor deze arme zwoegers vervuld, en hij zei: ‘Arbeid mag niemand droef maken; de mensen zouden in arbeid het gelukkigste moeten zijn. Wanneer hoop en liefde de achtergrond zijn van arbeid, dan is het hele leven van vreugde en vrede vervuld, en dat is de hemel. Weet ge niet dat er ook voor u zulk een hemel is?’
De man antwoordde: ‘Van de hemel hebben wij gehoord; maar die is zover weg en wij moeten nog zoveel levens doorleven voor wij die plaats bereiken.’
En Jezus zei: ‘Mens, mijn broeder, gij denkt verkeerd; uw hemel is niet ver weg; en hij is geen uitgemeten en begrensde plek, het is geen land dat ge bereiken moet; het is een staat van bewustzijn. God schiep nooit een hemel voor de mens; Hij schiep nooit een hel; wij zelf zijn de scheppers en wij maken onze eigen hemel en onze eigen hel.
Nu moet u ophouden om de hemel in de lucht te zoeken; open alleen de vensters van uw harten en als een stroom van licht zal de hemel komen en een oneindige vreugde in u brengen; dan zal de arbeid niet zulk een moeilijke taak voor u zijn.’
Het volk was verbaasd en kwam dichterbij om deze vreemde jonge meester te horen spreken. En zij smeekten hem om hun meer over die Vader-God te vertellen; over de hemel die door de mensen op aarde gemaakt kan worden; over die oneindige vreugde.
En Jezus vertelde een gelijkenis; en hij zei: ‘Een zeker iemand bezat een veld; de bodem was hard en arm. Met constante zware arbeid leverde het veld nauwelijks genoeg voedsel om zijn gezin voor honger te bewaren.
Op een dag kwam een mijnwerker die onder de oppervlakte van de bodem kon zien, voorbij en zag deze arme man en zijn onvruchtbare veld. Hij riep de vermoeide zwoeger en zei: ‘Mijn broeder, weet ge niet, dat vlak onder de oppervlakte van uw dorre veld rijke schatten verborgen liggen? Gij ploegt en zaait en haalt slechts een schrale oogst binnen, en dag aan dag gaat ge over een mijn van goud en kostbare gesteenten. Deze schat ligt niet aan de oppervlakte van de grond, maar indien ge slechts de rotsige bodem zult weggraven en diep in de aarde gaat delven, zult ge niet langer de grond voor niets moeten bewerken.’
De man geloofde. Die mijnwerker kon het weten, zei hij en ik wil die schatten die in mijn veld verborgen liggen vinden. En toen groef hij de rotsgrond weg, en heel diep onder de aarde vond hij een goudmijn.’
En Jezus zei: ‘De mensenkinderen zwoegen hard op verlaten vlakten, en brandend hete zanderige en rotsige gronden; zij doen wat hun vaderen deden, niet dromende dat zij ook wel iets anders konden doen. Maar ziet, nu komt een meester en vertelt hun van een verborgen schat; vertelt hun dat onder de rotsige bodem van stoffelijke dingen onnoemlijke schatten verborgen liggen; dat in het hart de schoonste juwelen in overvloed aanwezig zijn; dat hij die wil de deur kan openen en ze kan vinden.’
En toen zei het volk: ‘Maak ons de weg bekend opdat wij de weelde die in ons hart verborgen ligt, mogen vinden.’
En Jezus opende de weg; de zwoegers zagen een andere zijde van het leven, en arbeid werd vreugde voor hen.
Bron: Aquarius Evangelie