BEKIJK MEER POËZIE-VIDEO’S OP HET YOUTUBE-KANAAL GOUDEN ROZENKRUIS
Gershwin Bonevacia, stadsdichter van Amsterdam schreef het onderstaande gedicht voor de tentoonstelling Tijd en eeuwigheid – poëzie in beeld en woord die het Bijbels Museum van 23 oktober 2021 t/m 30 januari 2022 organiseert in museum Krona in Uden. In de bovenstaande video, gemaakt voor rozenkruis.nl draagt Ankie Hettema-Pieterse het gedicht voor, na een poëtische introductie van haarzelf.
Helder gekozen woorden spannen een draad,
een spoor in tijd naar tijdeloosheid,
waarlangs vergeten, weifelend, herinneren wordt,
misschien zelfs weten.
Wat meer te zeggen over dit gedicht,
bevat een schat, een volheid,
die in het hart openspringt bij herhaald lezen.
Het raakt, neemt mee in iets oneindigs.
Ja, misschien moeten we bouwen,
samen, een onzichtbaar tehuis,
een weefsel van draden van liefheid en wijsheid.
In zelfloosheid kunnen wij toegroeien
van ver naderbij het licht,
voorbij lineair gedachtelijnen
van vergankelijkheid en eindigheid.
Cirkelend opgenomen worden,
tijdloos groeien, eeuwige wording.
Een mens zijn die hangt aan het licht.
GEDICHT VAN GERSHWIN BONEVACIA
in een poging
op een gewenste manier te bestaan
vergeten we tijdloos te groeien
te leven in een wens van het heden
we vergeten onze ogen te sluiten
diep van binnen plaats te nemen
en langzaam lief te worden
hoe lang zal het duren voordat we eindeloos zijn
voordat we op perfecte wijze
een beroep kunnen doen op een eeuwige bestemming
een bestemming dichtbij het licht
een bestemming ver van het licht
een lege plek in de lucht
een draad die je terug kan volgen als je bent blijven hangen
hoe vaak mag je jezelf vergeten voordat je oplost
of zijn we voor eeuwig onderdeel van de hemel
misschien moeten we teder worden
op zoek gaan naar troost en kracht
de sporen van ons bestaan achterlaten met liefde
de dochters aanbidden, de moeders,
alle vrouwelijke kanten van het goddelijke
misschien moeten we beginnen
met de bouw van een grote tempel
er nooit in slagen hem te voltooien
niet proberen af te krijgen van niet af te maken is
maar in cirkels
blijven bestaan in relatie
ruimte achterlaten en tijdloos groeien
