Daar is hij dan: De witte eland. Het is een jeugdboek voor kinderen van 6 tot en met 8 jaar, geschreven vanuit (het jeugdwerk van het Rozenkruis op het conferentiecentrum) Noverosa, en we hebben er met heel veel jeugdleiders aan gewerkt met heel veel liefde en plezier, en we zijn echt heel trots en heel blij dat deze er nu eindelijk is.
Het gaat over drie kinderen die zo dapper zijn dat ze van alles aangaan om hun kristallen naar huis te brengen. Daarbij worden ze geholpen door een witte eland, een heel bijzonder dier, en een heel lief eekhoorntje. De kinderen maken vanalles mee, waardoor het heel moeilijk is om door te zetten, maar ze doen het toch. Dus het is een boek dat gaat over moed, vertrouwen en vooral ook over vriendschap.
Dit verhaal kan een kind weer eventjes heerlijk laten wegdromen in een sprookjesachtig thema en zich ook weer helemaal verbonden voelen met Noverosa. En als je Noverosa niet kent, dan voel je toch de sfeer die de jeugdleiders daar proberen neer te zetten. Ik ga er een heel klein stukje uit voorlezen. Het is een heel spannend stukje.
‘Er zijn geen bomen meer waar de kinderen zich achter kunnen verschuilen. Waren ze maar niet zo roekeloos de open vlakte op gegaan. Hadden ze maar niet zo vrolijk luidkeels gezongen. Waren ze maar niet zo overmoedig geweest. Het is te laat. Ze zitten in de val, midden op het open veld. Teruggaan lukt niet meer. Er zit maar één ding op. Zonder te overleggen zetten ze het op een lopen, zo hard als ze maar kunnen.
Ivar strukelt bijna, maar kan nog net de toegestoken hand van elin grijpen en zo rennen ze door. Rune voelt een steek in haar zij en in een reflex klemt ze haar hand om het kristal. Niet bang zijn denkt ze. We zijn al zo ver, we zijn met elkaar. “Heb vertrouwen hoort ze Isaac de glasblazer zeggen.” En dan gebeurt het. Ze opent haar hand voorzichtig en kijkt naar haar schitterende kristal. Ook Elin en Ivar hebben het kristal in hun geopende handpalmen liggen. Drie kristallen schitteren in het open groene veld. Vol van hoop draaien de kinderen zich om.
Daar staat hij: de witte eland. Groot en machtig blijft hij onverschrokken voor de ruiter staan. De lucht trilt. Paarden stijgeren. De ruiters geven tevergeefs de sporen. De dieren schudden hun manen. Ze deinzen achteruit, ze kunnen niet verder. Het is alsof een onzichtbare muur voor hen staat. “Ik denk dat ze de witte eland niet kunnen zien,” fluistert Ivar.’
Tot zover. En de rest moet iedereen zelf gaan lezen!
LEES HOOFDSTUK 1 VAN DE WITTE ELAND
