De Waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
uitplooit in ’t licht.
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenscht niet meer . . . .
Frederik van Eeden, Van de Passielooze Lelie
BESCHOUWING
Dit gedicht is waarschijnlijk mijn eerste bewust aanraking geweest met poëzie. Wij kregen ‘De Waterlelie’ in de klas in de lagere school voorgelezen door de meester en moesten proberen er een interpretatie aan te geven, het te begrijpen.
Ik herinner mij nog de indruk die het op mij maakte en mijn innerlijke beleving erbij. Het oprijzen uit donker-koelen vijvergrond ging helemaal door mijn lichaam heen, passeerde mijn voorbije meegemaakte innerlijke toestanden en liet mij verlicht en open achter aan een oppervlakte van open, rustige kalmte die mij geheel vervulde.
Mijn geest was open en helder, mijn hart warm, mijn buik ontspannen. Ik probeerde in woorden uit te drukken wat ik voelde. Het kwam er stamelend en gebroken uit. Maar de meester begreep wat ik wilde zeggen en liet mij dat ook weten.
Door die intense ervaring in die bubbel van begrijpend aanvoelen is mij dat moment altijd bijgebleven. En het is het archetype voor mijn latere en huidige spirituele ervaringen gebleken. Het is zo eenvoudig en vanzelfsprekend dat het geen analyse nodig heeft, ook al zijn er vele en geleerde geweest.
Ook voor Frederik van Eeden (1860-1932) moet het zo gevoeld hebben. Hij heeft later de witte waterlelie als embleem gebruikt en die laten afdrukken op de kaften van verschillende van zijn werken, waaronder ‘De kleine Johannes’.
LEES OVER DE BOVENSTAANDE NEDERLANDSTALIGE LITERAIRE KLASSIEKERS
Dank voor dit schitterende filmpje.Het gedicht,de muziek en vooral de gesproken getuigenis.
Heel mooi! en zo fijntjes