Ons land is veranderd, in vele opzichten misschien wel voor altijd. Daarbij kunnen de volgende vragen gesteld worden. Bijvoorbeeld aan het verleden: waar komt het virus vandaan, wie is er schuld aan? Of aan de toekomst: hoe zal het met mij, met mijn familie verdergaan? Hoe zal het met de hele mensheid verdergaan?
Deze vragen zijn begrijpelijk, maar ze bevrijden ons nog niet van onze angsten en weerstanden. Als we de vragen die we aan het verleden stellen al zouden kunnen beantwoorden, hadden ze nog niets aan de actuele situatie veranderd. En bij de vragen die we aan de toekomst stellen, zal de loop der dingen ons ten slotte zelf de mogelijke antwoorden tonen.
Velen zeggen het: Iedere crisis bevat een kans. Een grote crisis bevat een grote kans. Laten we het perspectief van een spirituele weg beschouwen. Iedereen heeft wel eens meegemaakt dat zijn realiteit onderuit gehaald werd, vaak door kleinigheden, vaak door zwaarwegender oorzaken.
Wie het op zulke momenten lukt de actuele situatie te aanvaarden, onopgesmukt, zoals ze is, kan iets aan zichzelf veranderen. Hij aanvaardt zijn angsten, ze horen bij hem. Hij beschouwt zijn wensen en voorstellingen, zijn levenswijze tot nu toe. Ook die zijn een deel van hem. Hij beleeft dat veel wat lange tijd enorm belangrijk voor hem was, plotseling niet meer kan. Zijn zelfbewustzijn begint te wankelen.
Wat houdt dat in? Rust kan indalen, innerlijke stilte. Een nieuwe blik op het leven wordt mogelijk. Alles kan verloren gaan. Ook het eigen leven kan eindigen, eerder dan we zouden willen. Als we dat accepteren, krijgen we een bepaalde afstand, een rustig uitgangspunt. We kunnen ertoe overgaan ons in het innerlijkste van ons wezen te verdiepen.
Vermoedelijk lukt ons dat niet meteen. Een beetje oefenen hoort erbij. We bereiden ons erop voor door een geschikte tekst te lezen, of misschien een mooi gedicht, of we luisteren naar muziek waarbij we ons kunnen bezinnen. Dan kan het stil in ons worden. Wat kan blijken bij zo’n bezinning? Wat zou zich aandienen uit de diepte van ons innerlijk? Laten we geen verwachtingen koesteren.
We ervaren eerst alleen maar duisternis. Misschien ook een wirwar van gedachten en gevoelens. Laat ze wegsterven of voorbijtrekken. Laten we onze aandacht richten op iets diepers, iets wat we nu nog niet kennen. Uit de innerlijke stilte verheft zich dat wat we bewustzijn noemen. Het is als een ster in het duister. Hij verspreidt een soort licht, bewustzijnslicht. Wij zijn ons van ons bestaan bewust. Laten we dat in ons laten werken.
In onze bezinning naderen wij de bron van het bewustzijn en daarbij kunnen we een geweldige ontdekking doen. De bron die in ons is, vloeit samen met de bron van het bewustzijn in andere mensen. Er is voor alle mensen slechts een enkele bron van bewustzijn. In haar beroert zich mijn diepste innerlijk met het innerlijk van ieder ander. Wij zijn diepgaand verbonden, meer dan we het ooit voor mogelijk hielden.
Er bestaat op de achtergrond van ons wezen één enkel, allesomvattend bewustzijn. En daaruit ontvangt ieder, op elk moment, het eigen bewustzijn. Met nieuwe ogen zullen we naar onszelf kijken als we dit vermoeden. Inderdaad. De grote crisis kan bijdragen aan de grootste innerlijke ervaring die we kunnen meemaken.
Bron: LOGON 2020-3