Ik vergeet steeds dat we nog in de pandemie-tijd leven. Dan vergeet ik mijn mondkapje, zie de mensen weer in een rij staan met 1,5 m afstand met mondkapje op en stel ik vast dat we nog steeds in deze, noem het maar ‘nieuwe orde’ zijn, hoewel de reproductiecijfers in Duitsland drastisch gedaald zijn. 

Eigenlijk is deze tijd voorbij. Ik kan het u nog duidelijker zeggen: ik zie ernaar uit dat de nieuwe structuren die zijn opgebouwd weer weggehaald worden. Dat geldt voor u ook, neem ik aan.

Dan schrik ik toch wel weer een beetje als ik zie wat er in de Verenigde Staten of in Zuid-Amerika gebeurt. Daar zijn de infecties die plaatsvinden toch nog zo hoog, dat mensen werkelijk in het ziekenhuis komen en daar strijden om niet te sterven.

Dat zijn toch tehema’s die ons van onze gewone orde, die we kennen en gerealiseerd hebben, in een chaos brengen. We zoeken dan structuren of een nieuw ordeningsconcept om weer zekerheid in deze chaos te brengen zoals mondkapjes en 1,5 meter afstand. Dan hebben we een nieuwe ordening, een nieuw concept dat we richting kunnen geven.

U kent, net als ik, als u bijvoorbeeld in de keuken kookt, dat er wanorde ontstaat, waarna u weer orde creëert. Dat kennen we uit het werk, uit ons dagelijks leven. We komen steeds weer in de situatie waarin onze schijnbare ordening naar een wanorde voert, zodat ons een zekerheid ontnomen wordt. Dan moeten we omgaan met deze chaos. We moeten een nieuwe orde vinden. Daarom zoeken we concepten en structuren die we definiëren en vastleggen om daarin weer zekerheid te vinden.