In de marge van het onderzoek naar het auteurschap van de Shakespeare-toneelstukken wordt het auteurschap van andere werken uit de wereldliteratuur in twijfel getrokken en eveneens gelinkt aan Francis Bacon (fakkeldrager van het Rozenkruis 4). Het beroemde boek Don Quichot, dat in vele talen vertaald werd, behoort zonder twijfel tot de wereldliteratuur. 

Op het titelblad van de Spaanse uitgave uit 1605 staat Compuesto per Miguel de Cervantes Saavedra, wat zowel kan betekenen dat Cervantes het werk geschreven heeft als dat het aan hem tóegeschreven wordt. Cervantes zelf schrijft in het voorwoord ook dat hij niet de ‘vader’ maar de ‘stiefvader’ van het boek is. Alfred von Weber-Ebenhof betoogt dat Francis Bacon ook de eigenlijke auteur was van de voornaamste werken van de Spaanse schrijver Miguel de Cervantes Saavedra (1547-1616), Galatea (1611), Novelas Exemplares (1613) en Don Quixote (1605). 

Galatea is een herdersroman, waarin in bedekte termen de intriges aan het hof van koningin Elizabeth I worden beschreven. De Novelas Exemplares bestaat uit twaalf novellen in de schitterende stijl, die ook eigen is aan Bacon, vol verborgen zinspelingen. Deze konden, zo lijkt het toch op grond daarvan, nooit door de middelmatige schrijver Cervantes geschreven zijn. Bovendien kunnen we in de levensbeschrijving van Cervantes lezen dat hij als soldaat in een zeeslag zijn linkerhand verloor. 

In de inleiding van de Novelas exemplares merkt de schrijver op, dat in het geval de novellen ook maar één morele gedachte bevatten, hij liever de hand waarmee hij het werk geschreven had zou afsnijden dan het werk te laten drukken. In dat geval zou de schrijver zijn rechterhand met zijn linkerhand hebben moeten afsnijden. Dat zou dan voor Cervantes onmogelijk zijn geweest omdat hij geen linkerhand meer had. 

Dit is een typische manier van Bacon om de waarheid bedekt weer te geven. In 1612 werd Don Quixote in het Engels vertaald door Thomas Shelton. Deze vertaling werd algemeen door literaire historici geprezen. Von Weber-Ebenhof beweert nu dat de zogenaamde Engelse vertaling de eigenlijke oorspronkelijke roman is, waarvan Cervantes slechts de Spaanse vertaling uitgaf, met toestemming van de geheim gebleven auteur. Hij baseert zich daarbij waarschijnlijk op de ontdekking van Sir Edwin Durning-Lawrence dat er in het manuscript van die zogenaamde Engelse vertaling correcties voorkwamen in het handschrift van Francis Bacon. 

Een onbekende auteur vermeldt dat de naam van Cid Hamete Benengeli, die door Cervantes als de werkelijke schrijver wordt genoemd, 33 keer in het boek zelf voorkomt. Dit kennen we als het getal in geheimschrift dat voor ‘Bacon’ staat. 

Als we de naam ‘Cid Hamete Benengeli’ ontleden, vinden we dat ‘Cid’ ‘Lord’ of ‘heer’, een adellijke titel, betekent. ‘Hamete’ betekent ‘ham’ = Bacon, ‘Ben’ is ‘zoon’ en ‘engeli’ staat voor: ‘van Engeland’. Dit alles samengevat betekent dit: ‘Lord Bacon, zoon van Engeland’. In de folio-uitgave van ‘Don Quichot’ die in 1687 in Londen door J.P. (John Philips) anoniem werd uitgegeven, is op blz. 305 een gesprek weergegeven tussen Don Quichot en zijn knecht Sancho Pancha: ‘How should he be a Necromancer, quo Sancho, for young Carrasco tells me he writes his name ‘Cid Hamet Hen-en-baken’? That’s an Arabian name reply’d Don Quichote. That may be very well, quo Sancho, for they say, your Arabians are great admirers of Hen and Bacon.’ 

‘Bacon’ is met een hoofdletter en in een ander lettertype gedrukt. De Arabieren, zegt Von Weber-Ebenhof, zijn de rozenkruisers, die grote bewonderaars waren van Bacon, volgens hem de grootmeester van hun broederschap. Francis Bacon gebruikt hier ongetwijfeld een dubbelpseudoniem. Hij verschuilt zich enerzijds achter Miguel de Cervantes en anderzijds verschuilt hij zich weer achter Cid Hamete Benengeli. 

In de folio uitgave van Don Quixote staat op blz. 213 het lange, op het eerste gezicht onzinwoord: sorbonicoficabilitudinistally, een anagram, waarvan de betekenis nog niet is achterhaald. Als men alle letters optelt krijgt men in het Kay-geheimschrift de getalswaarde ‘y 287’, ‘het jaar 287’. Het jaar 287 is voor de vrijmetselaars het jaar waarin de heilige Albanus de marteldood stierf. Deze wordt gezien als de stichter van de vrijmetselarij. 287 is ook het getal dat in het Kay-geheimschrift staat voor ‘Fra Rosie Crosse’, wat mogelijk weer verwijst naar Francis Bacon. 

We mogen de gelegenheid niet voorbij laten gaan om dit lange woord te verbinden met het gelijksoortige woord in het Bacon-Shakespeare-toneelstuk Love’s Labour’s Lost: Honorificabilitudinitatibus. Ook dit woord heeft de getalswaarde van 287. Opmerkelijk is dat het middengedeelte, ficabilitudini, in beide woorden hetzelfde is. De grote Bacon-Shakespeare-onderzoeker Sir Edwin Durning-Lawrence heeft aangegeven dat dit laatste lange woord volgens hem Hi ludi F. Baconi nati tutti Orbis betekent, ‘Deze toneelstukken, het nageslacht van F. Bacon, worden bewaard voor de wereld’. 

De reeds genoemde onbekende auteur ziet in Don Quixote ook karakters die staan voor personen uit de kring rond Bacon. Als voorbeelden noemt hij:

• Queen Madasima & Master Elisabat, haar arts, verwijzen naar koningin Elizabeth en Roderigo Lopez, haar lijfarts. 
• Thomas Cecial, zijn vriend, is Sir Thomas Cecil, de neef en vriend van Francis Bacon.
• Samson en Carrasco zijn Nicholas Carr en Roger Asham, twee professoren uit Cambridge. 

Deze auteur vond ook 150 zegswijzen in Don Quixote die uit de werken van Bacon en Shakespeare komen, bijvoorbeeld:

• All is not gold that glitters
• One swallow makes not a summer 
• The naked truth
• He that gives quickly, gives twice 
• The weakest go to the wall 

Als Don Quixote een origineel Spaanse roman zou zijn, zegt deze auteur voorts, is het toch wel vreemd dat in dit in 1605 gepubliceerde boek geen enkele vijandigheid van Spanje ten opzichte van Engeland blijkt. Tenslotte was Spanje een aartsvijand van Engeland, dat de Spaanse Armada vernietigend verslagen had. Zijn conclusie is duidelijk: Don Quixote moet beschouwd worden als een instrument van verzoening tussen Spanje en Engeland. Dit wordt nog plausibeler, omdat Francis Bacon nauw betrokken was bij de Engelse politiek als zoon van koningin Elizabeth I en in zijn publieke functies. 

Toen Don Quixote in 1605 in Madrid uitgegeven werd, verschenen in Londen de Shakespeare-toneelstukken. Onze auteur spreekt in dit verband van een ‘Pan-Europees masterplan’. De Shakespeare-toneelstukken spelen namelijk in verschillende Europese landen: Hamlet in Denemarken; Romeo and Juliet, The Merchant of Venice, Othello en Julius Caesar in Italië; Love’s Labour’s Lost in Frankrijk; Anthony and Cleopatra gaat over het inlijven van Egypte in het Romeinse rijk; de historiestukken spelen in Engeland. We zouden hieraan kunnen toevoegen, vooruitlopend op wat volgt in hoofdstuk 9, dat de rozenkruisersmanifesten in Duitsland gesitueerd werden. In deze opsomming ontbrak alleen nog Spanje als grote natie. Daarom schreef Francis Bacon wellicht hiervoor de roman Don Quixote, net zoals al het genoemde werk onder pseudoniem. 

In Don Quixote ontmoeten we een ronddolende ridder, die de kennis bezit van een rechtsgeleerde, een theoloog, een arts, een astroloog en een wiskundige. Het is duidelijk dat Bacon in deze figuur zichzelf heeft geschilderd. Dit ideaal van humanisme, berustend op de kennis van de natuur en de onderwerping aan de hoogste moraal, was zeker niet dat van Cervantes, een schrijver van zeer middelmatige ontwikkeling en talent. 

‘De wetenschap der ronddolende ridders,’ zegt Von Weber-Ebenhof ten slotte, ‘hoog boven die der universiteiten gesteld, is niets anders dan die der rozenkruisers, waartoe alle vooraanstaande geleerden, wijsgeren en dichters in die tijd behoorden.’

Bron: Het mysterie rond Francis Bacon – beïnvloedde hij de denkwereld van de klassieke rozenkruisers? door Jaap Ruseler