Hieronder volgen drie spreuken van Rudolf Steiner, fakkeldrager van het Rozenkruis 16. De eerste spreuk wordt dagelijks gezamenlijk opgezegd door leerlingen op vrije scholen.
Ik zie rond in de wereld,
waarin de zon haar licht zendt,
waarin de sterren fonkelen,
waarin de stenen rusten,
de planten levend groeien,
de dieren voelend leven,
waarin de mens, bezield,
de geest een woning geeft;
ik schouw diep in de ziel,
die binnen in mij leeft.
De Godesgeest hij weeft
in zon- en zielenlicht,
in wereldruimte, buiten,
in zielendiepten, binnen.
Tot u, o Godesgeest
wil ik mij vragend wenden,
opdat de kracht en zegen
voor leren en voor arbeid
tot wasdom moge komen.
De ziel vindt haar woning in de sfeer van de Geest,
en de mens kan daar komen
als hij de weg van het ware denken gaat,
als hij de liefdekrachten van het hart
tot zijn richtsnoer kiest
en hetinnerlijk zintuig van de ziel
openstelt voor het schrift
dat zich overal in het wereldzijn openbaart,
dat hij steeds kan vinden
als verkondiging van de Geest
in alles wat leeft en levend werkzaam is,
in alle dingen ook
die levenloos in de ruimte bestaan,
in alles wat geschiedt
in de wordingsstroom van de tijd.
Rudolf Steiner
Het schone bewonderen,
het ware behoeden,
het edele vereren,
het goede besluiten,
kan leiden de mens
in zijn leven tot doelen,
in zij handelen tot ‘t juiste,
in zijn voelen tot vrede,
in zijn denken tot licht;
en leert hem vertrouwen
op goddelijke leiding
in alles wat is:
in ‘t wijd heelal
in de eigen ziel.
Rudolf Steiner
